Aşk'ın Hisleri..
13 Şubat 2016, 20.41 A- A+
Bugün sevgililer günü.. ama bugün aşkı, aşıkları yazmak istemiyorum. Daha da enteresan bir şey var. Neden "seni seviyorumlar" bir müddet sonra nefrete dönüşüyor. Bunun altında yatan bir neden olmalı..
Bugün aşk hisleri… inanılmaz derecede bireyler üzerinde yalnız. Belki de binlerce kişi hissediyor aşkı. Kim bilir. Ama hiç kimse desteklemiyor, çevremiz tümden bırakmış onu. Ya hissetmiyor, ya önemsemiyor. Aşk olgusunu; birey, cinsiyet gibi sınıflararası süregelmiş aşamaların kötü insanların ellerinden koparıp kurtarabilmek için, aşk hislerinin desteklenmesi gerekiyor bence.
“Seni seviyorum”
“Ama bana bir sebeb söyle?”
“Seni seviyorum”.
Neden sevdiğimi bilmiyorum. Yüreğimden kopan bir haykırışla seviyorum seni, içimde yanan bir yangınla. Buna benzer diyaloglar, aşkın hangi problemin ellerinde olduğunu gösteriyor aslında.
Hayat da böyledir. Genellikle sevgi oluşunca.
Sevginin hiçbir amacı yoktur. Sevgi, hayatın akışına bıraktığımız, biri erkekten diğeri kadından gerçekleşen iki tatlı duygu çağlayanıdır. Burada önemli olan sadece sevgiye duyduğumuz özlemin yani onun hayatımıza yön verdiği akışıdır. Bunu yaşamalı ve yaşatmalıyız, sevmeli ve sevindirmeliyiz.
Hepimiz içimizdeki yeniliği, hep dış dünyamızda arama gayretine düştüğümüz için, Aşkın hızına ayak uyduramayan ya da aşk hislerini bir hızlılık içinde ifadeye dönüştüremeyen bireyler konumunu almışız.
Aslında bu durum görmeye alıştığımızdan daha yakın.
Aşk hislerinin güçsüzleşmesinin nedeni, aşk yaşantılarımızın silik bir hale gelmesi olduğu kadar, duyguların da ifade edilemediği gerçeği yatıyor.
Hep ötekini anlamak üzere dünyalar kuruyoruz. Bu sebeble daha duyguları açıklarken ağızdan çıkan sevgi sözleri yuvarlanıp ezilmeye başlıyor. Altında yatan yücelme ve yüceltme duygularını göremiyoruz. Aşkın insan duygularını ve ilişkilerini örgütleyen yanını görmezlikten geliyoruz. Böylece, aşk hislerinin parçaları, yaşamsal bir bütünlük göstermeden bizden oldukça uzaklaşıyor.
Peki ne yapmalı?
Aşkımızı istiyoruz diye haykırmalı mıyız? Romantizmin küllerinden yeniden doğup “eros” umu diriltmeliyiz. Ya da aynada yüzümüzü görmeye cesaret etmemiz yeterli mi?
İnsanın yalnız kalmasının ve gerçek dünyadan elini eteğini çekmesinin nedeninin yarısı aşktansa; diğer yarısı da aşksız bir yaşamdan sanırım.
Aşkını itiraf etmek, aşktan korkmayan, yani kendinden korkmayan kişilerin kurabileceği bir olgu..
Bugün sevgililer günü :)
Aşkın doğal çevresinden yüreğinize akan bir sel gibi yaşamınız dileğiyle…
Bugün aşk hisleri… inanılmaz derecede bireyler üzerinde yalnız. Belki de binlerce kişi hissediyor aşkı. Kim bilir. Ama hiç kimse desteklemiyor, çevremiz tümden bırakmış onu. Ya hissetmiyor, ya önemsemiyor. Aşk olgusunu; birey, cinsiyet gibi sınıflararası süregelmiş aşamaların kötü insanların ellerinden koparıp kurtarabilmek için, aşk hislerinin desteklenmesi gerekiyor bence.
“Seni seviyorum”
“Ama bana bir sebeb söyle?”
“Seni seviyorum”.
Neden sevdiğimi bilmiyorum. Yüreğimden kopan bir haykırışla seviyorum seni, içimde yanan bir yangınla. Buna benzer diyaloglar, aşkın hangi problemin ellerinde olduğunu gösteriyor aslında.
Hayat da böyledir. Genellikle sevgi oluşunca.
Sevginin hiçbir amacı yoktur. Sevgi, hayatın akışına bıraktığımız, biri erkekten diğeri kadından gerçekleşen iki tatlı duygu çağlayanıdır. Burada önemli olan sadece sevgiye duyduğumuz özlemin yani onun hayatımıza yön verdiği akışıdır. Bunu yaşamalı ve yaşatmalıyız, sevmeli ve sevindirmeliyiz.
Hepimiz içimizdeki yeniliği, hep dış dünyamızda arama gayretine düştüğümüz için, Aşkın hızına ayak uyduramayan ya da aşk hislerini bir hızlılık içinde ifadeye dönüştüremeyen bireyler konumunu almışız.
Aslında bu durum görmeye alıştığımızdan daha yakın.
Aşk hislerinin güçsüzleşmesinin nedeni, aşk yaşantılarımızın silik bir hale gelmesi olduğu kadar, duyguların da ifade edilemediği gerçeği yatıyor.
Hep ötekini anlamak üzere dünyalar kuruyoruz. Bu sebeble daha duyguları açıklarken ağızdan çıkan sevgi sözleri yuvarlanıp ezilmeye başlıyor. Altında yatan yücelme ve yüceltme duygularını göremiyoruz. Aşkın insan duygularını ve ilişkilerini örgütleyen yanını görmezlikten geliyoruz. Böylece, aşk hislerinin parçaları, yaşamsal bir bütünlük göstermeden bizden oldukça uzaklaşıyor.
Peki ne yapmalı?
Aşkımızı istiyoruz diye haykırmalı mıyız? Romantizmin küllerinden yeniden doğup “eros” umu diriltmeliyiz. Ya da aynada yüzümüzü görmeye cesaret etmemiz yeterli mi?
İnsanın yalnız kalmasının ve gerçek dünyadan elini eteğini çekmesinin nedeninin yarısı aşktansa; diğer yarısı da aşksız bir yaşamdan sanırım.
Aşkını itiraf etmek, aşktan korkmayan, yani kendinden korkmayan kişilerin kurabileceği bir olgu..
Bugün sevgililer günü :)
Aşkın doğal çevresinden yüreğinize akan bir sel gibi yaşamınız dileğiyle…
YORUMLAR
1 . Bencil sevgi..2 . Sencil sevgi..
1 ci türden sevenler kabullenemez tekedilişi,red edilişi ve sevgi yerini nefrete teslim eder..2 ci türden sevenlerin sevgisi asla nefrete dönüşmez,bir gün ayrılınsa yada terk edilse bile sevgisi tükenmez o kişiye karşı. Adı bile her zaman bir tebessümdür sevenin yüzünde.
Yüreğinize kaleminize sağlık.
Saygılar ..