OTOBİYOGRAFİ-2
02 Aralık 2017, 19.45 A- A+Otobiyografi(devam)
Dedem eve döndüğünde, ayrılmadan önce doğan oğlu Hüseyin -babam- altı yaşındaymış.İki ailenin tek erkek evladı olan babam el bebek gül bebek şımartılarak büyütülmüş.İlkokul niteliğindeki okulu köyde,rüştüyeyi, idadiyi kızanlıkta , yüksek okulu Sofya ' da okumuş. Öğretmen olmuş Annemle evlenmiş;bir yıl sonra da bir kız çocukları, ablam doğmuş.
Yirminci yüzyıl başlarında köydeki Bulgar halkla aralarındaki iyi ilişkiler bozulmuş. Çeteler halinde dağlarda yaşayan komitacı Bulgar gençleri Türklere saldırmaya başlamışlar. Dini inançlarına çok bağlı olan halkın tarlalarına, bağlarına,bahçelerine domuzları salarak murdar ettirdiklerine inandırıp ucuza sattırmışlar. Köylerinde yaşama olanakları kalmayan köylüler
göçe karar vermişler. Ev , dükkan, tarla gibi taşınmaz mallarını yok pahasına Bulgarlara satmışlar. Sonunda toparlanıp taşınabilir neleri varsa arabalara yükleyip, kadınları, çocukları, yaşlıları üzerleri örtülü arabalara bindirerek yola koyulmuşlar. İlk etapta canlı cansız tüm varlıklarını vagonlara yükleyip Edirne Karağaç 'ına ulaştırmışlar.
Burada bir süre misafirhanede kalıyorlar. Gülcü olduklarını söyledikleri için devlet onları Burdur ' a iskan ediyor. Tekrar trenle İstanbul'a oradan vapurla Mudanya'ya...
Konvoy Mudanya'dan Burdur'a doğru yola koyuluyor. Gene uygun yerlerde mola veriliyor, kadınlar ekmek yemek pişiriyor, çamaşır yıkıyor;mümkün olduğu kadar banyo , gerekli temizlikler yapılıyor. Bu arada yaşlılardan ölenler yıkanıp, kefenlenip namazları kılındıktan sonra uygun bir yere defnediliyor.
Burdur'da çok, ilgi,yakınlık, yardım görüyorlar. Hatta genç kız olan iki halam için dünür bile gelenler oluyor!Bazı aileler İnegöl'de akrabaları olduğunu onların yanına gideceklerini söylüyorlar. Bir kaç aile daha onların aklına uyunca; haydiii!!!! Tekrar aynı yollardan aynı çileli, meşakkatli yolculuk ters yönde devam ediyor.
Trajikomik, şaka gibi! Bizim insanımız gerçekten çok temiz kalpli , çok saftır! Çok olay var da ikisini anlatayım:Edirne Karaağaç ' ına geldiklerinde bizim dayılardan biri daha önce gelip Edirne ' ye yerleşmiş bir aileyi ziyarete gidiyor. Evin hanımı dayıya şeker ikram ediyor; şekerliği de sehpaya bırakıyor. Hal hatır sohbetten sonra dayı : " Ne kadar iyi insanlar bizim kızanları da unutmadılar şeker gönderiyorlar" diye düşünüp sehpadaki şekerliği kocaman mendiline sarıyor , ev sahiplerinin şaşkın bakışları arasında teşekkürler ederek ayrılıyor!
Yine bizlerden iki dayı - buradaki dayı kelimeleri akrabalık anlamında değildir.- Sirkeci'de bir kahvede otururlarken küçük bir çocuk elinde küçük karton kutular bi şeyler satmaya çalışıyor. Dayılardan biri: "Bu kızan cıgara satıyor galiba" diyor . Çağırıyorlar çocuğu." Ne satıyorsun?" diye sormadan, " Kaç para bunların kutusu beya?" diyor birisi. Çocuk " beş kuruş " diyor. Çocuğun elindeki dört kutunun ikisini biri, ikisini diğeri alıyor. Çocuk sevinerek uzaklaşıyor. Dayının birisi kutuyu açıp bi sigara yakmak istiyor. " Abe bu kutuda çırpı var" diyor. Telaşla ötekide açıyor " Benim kutuda da çırpı var beyaa!!"...Meğer çocuk kürdan satıyormuş!!!
Konvoy, kona göçe, İnegöl' e varır. Gayet güzel, şirin bir kasaba... Halk da gelenleri çok sıcak karşılar; yardımda bulunurlar. Her aile bir aileyi konuk eder yedirir, içirir, güçlerinin yettiğince ikramda bulunurlar. Yerleşmeleri için yardım vaad ederler. Gel gör ki;konvoyun akıldaneleri "Biz burada kalmayız. Lüleburgaz'da akrabalarımız var. Oraya gideceğiz. Gelen gelir deyip kestirip atarlar.Her halde kimsenin aklına da " A mübarekler! Mademki Lüleburgaz'da akrabalarınız vardı Edirne'deyken aklınız neredeydi? Niye bize Türkiye'nin yarısını dağ tepe dolaştırdınız?" demek gelmez. Çar naçar gerisin geri yollara düşüp Lüleburgaz'ın Karaağaç Köyü'ne yerleşirler.
YORUMLAR