ALİ(Öykü)
01 Mart 2018, 19.12 A- A+
ALİ(Öykü)
Ali ve Bayram köy meydanında kerpiç kesiyorlar. Karşıtların birbirini çekim kuramı sanki bu ikisinin arkadaşlığını tanımlamak için ortaya atılmış; Ali, derisi iskeletine yapışmış; kara kuru, kemerli sivri burunlu, yüzünün karasında kaybolmuş, kara çipil gözlü nereden baksan kemikli elli kilo! Bayram iri yarı… Uzun boyu, iri bir karpuz büyüklüğünde yusyuvarlak dazlak kafası, gür kırlaşmış kaşları, mavi, gözleri; kocaman burnu, burun deliklerinden fışkırmış gibi görünen kırçıl sarkık pala bıyıkları ile, Ali'nin tam karşıtı…
Bayram'ın kimi kimsesi yoktur. Akşamları köy kahvesine gelir, kahveciye yardım eder. Köylülere çay kahve servisi yapar; boşları toplar, bardakları fincanları yıkar; masaları siler, yerleri süpürür... Hizmetine karşılık bir öğün yemek yer, çay kahve içer, herkes dağılıp gittikten; kahveci çıkıp kapıy kapadıktan sonra; çay ocağının arkasında ancak bir döşeğin sığabileceği aralıkta mitilini örtünür yatar... Sabahleyin erkenden kalkıp, ocağı yakar, çayı demler; kahvecinin gelmesini bekler.
Ali ile Tek eğlenceleri her gece müşteriler dağılıp kahve tenhalaşınca iddialı tavla maçlarıdır. Oyunlar çok zaman tartışma ile biter.
- Abe, iile yapar, zar tutarsın oynamaacam bi daa senla.
- Bu meret tutmadan atılır mı bre more?
Ali ile ablası Çolak Ayşe; tek göz bir kulübede otururlar... Ayşe'nin sol eline çocukken tığ batmış. Sinirler zarar gördüğü için parmaklar kıvrılmış kalmış; el duyarsızlaşmış... Ayşe bu bir buçuk eliyle, evin işlerini yapar, kardeşine bakar; birbirlerine can yoldaşı olur yaşayıp giderler. Ayşe elinin sakatlığından dolayı 'Çolak Ayşe ' olarak anılır.
*************
Kimin tarlada, bağ bahçe, harman işinde işçiye gereksinimi olursa, akşamdan kahvede Bayram'la Ali'yi bulur. Gündelik belirlenir; çalıştıkları sürece yeme içme de işveren tarafından karşılanır. Her türlü işe gitmekle beraber, bu ikilinin uzmanlık alanı kerpiç kesmektir. Bahçe duvarı, ahır samanlık onarımı, ambar yapımı gibi - Karadeniz yöresinin aksine; Trakya ve İç Anadolu'da orman; ahşap bulunmadığı için ambarlar kerpiçten yapılır.- işler için, kerpice gereksinimi olanlar Bayram'la Ali'ye başvurur... Bayram kerpiç yapımına uygun toprağı; gerekli samanı bulur. Toprağı ıslatır çiğnemeye başlar; azar azar saman karıştırır; Ali sekiz gözlü kalıbı hazırlar. Bayram toprak samanla iyice karışıp, özlenince kürek kürek kalıba doldurur. Kalıbın dolmasına yakın; malayla çamuru kalıba boşluk kalmayacak şekilde yerleştirmekte olan Ali'ye seslenir.
- Alii! Yeterli bre çamır?
- Bi kirek daa, bi kirek...
Bu diyalog hiç değişmez. İş bitinceye kadar; soru hep aynı, yanıt hep aynıdır.
Bayram bir sabah Ali'nin evine yaklaştığında, kapı önünde bir kalabalık gördü. Biraz daha yaklaşınca evden gelen, Ayşe'nin hıçkırıklarını işitti... Ayşe sabahleyin uyandırmak istediğinde kardeşi hiç tepki vermemiş… Ali o gece uykusunda ölmüştü.
Bayram donmuş kalmış; sanki anlaşılmaz bir olay karşısındaymış gibi şaşkın, bilinçsiz, boş bakışlarla ortalıkta dolaşıyordu. Kah tabutu omuzlayarak, kah başkalarına bırakarak mezarlığa vardı.
Cenaze defnedilip, son dualar edildikten sonra herkes dağılıp gitti. Neden sonra Bayram, bir böğürme, bir gürleme gibi " Aliii!!! Yeterli bre çamır?" diye haykırdı. Belki ömründe ilk kez, katıla katıla ağlamaya başladı. Gözyaşları sarkık bıyıklarından mezarın üzerine süzülüyordu.
Onu bir daha gören olmadı. 01.03.2018
dramaturg
YORUMLAR