Şu sıralar yazdığım fakat cevaplamakta zorlandığım belki de anlamsız gelen birkaç sorum var kendime. Ya da tam tersine cevabı bulduğum anda yerli yerine oturacak belki de her şey . .
Öyle yorgun hissediyorum ki bazen, sanki ben pozitif kalmak istedikçe aşağı çekiyorlar beni. "Hep bu şekilde mi olacak? Tırmanmak zorunda mı kalacağım yaşamım boyunca? Zor yoldan mı olmalı her şey? Neyin savaşını veriyorum ki içimde? Neden çırpınmak zorundayım iyilikle güzellikle olsun diye?"
Böyle zamanlarda, aklıma üşüşen bu sorulardan kaçmak kolay olmuyor. Zihnimi boşaltmak, sakinleşmek öyle zor geliyor ki bazen, ipin ucunu bırakacağımdan korkuyorum. İçimden vazgeçmek istemiyorum çünkü ben. Öyle kötü ki dışarısı, kafamı çıkarıp bakmaya, çevremle paylaşımda bulunmaya korkar oldum.
ir de zaman, emek, değer verdiklerimiz oluyor hayatımızda, asıl onlardan bir şeyler beklediğimizde ve o beklentimiz karşılanmadığında alt üst oluyoruz sanki. Burası da uzaydaki kara delik gibi... Ben içime bunları sorunca daha beter kayboluyorum.   

Hal böyleyken, ne yapacağız? Ah ah tut elimi içim, eninde sonunda öğreneceğiz kendi kendimize yetmesini.

Herkeste bir bıkkınlık, boş vermişlik, bencillik, sömürgecilik, tahammülsüzlük.. Uzar gider bu liste. 
Karamsar olma sen . .