Evime dönmek için bindiğim otobüs durağında gördüm onu . Otobüse bindiğim halde inip selam vermek için koşturdum . Babamın en yakın arkadaşı Taner amcam. Babam öleli 17 yıl oldu . Ve ben babamın bir arkadaşını görmekten gurur duyarcasına arkama bile bakmadan yanına gittim. Biraz konuşunca tekrar otobüse dönüp camın kenarından gizlice onu izledim . Saat öğleni geçiyordu. Güneş’in bulutlar arasına saklanıp yagmur damlalarının geçmesine izin verdiğini görür gibiyim . Bu tıpkı çocukluğumuzda arkadaşlarımıza verdiğimiz sıçan yolunu anımsattı bana. Nefesimle buğulanan camı farkettim . Ve ince ince cama vuran damlacıkları . Aksine hala Taner amcamı izlemeye çalışıyordum. Bir kaç sokak ötemizde oturuyorlardı belki de daha bile yakın ama asla görmediğim ama çok sevdiğim bir dostumuzdu. Duyduğuma göre çok yakın bir zamanda oğlunu kaybetti . Ne yazık ... elinde bozuk paralarla eşe dosta tanıdık tanımadık herkese para veriyordu . Bu normalmi acaba gününüz şartlarında , Anlamış değilim . İnsanlar aklınımı kaybetmesin yoksa aklını alacak kadar üzüleceği en yakınlarını mı ?