Ruhumdaki fırtına....
18 Eylül 2018, 11.54 A- A+
Gün geceye gebe, doğum sancısında ruhum. Fırtınalar kopuyor içimde nedenini bilmediğim. Varlıkla yokluk arası bir çizgide hiçliği yaşıyorum. Etrafımda dönüp duran akbabaların kanat sesleri, tırmalıyor kulaklarımı. Nereden çıktığı belli olmayan fırtınalarla sarsılıyor dünya. Şimşekler ardı ardına çakıyor, gök gürültüsünün şiddeti binaları yıkmakta. Büyük büyük ekranlarda yayınlar yapıyor haber ajansları. Sular gittikçe yükseliyor sayın seyirciler, dünyanın her yerinden tsunami haberleri geliyor, dünya büyük bir kaos altında. İnsanlar.. Bir karmaşa hakim, her kes bir yana koşturuyor, kim nereye gidiyor belli değil. Amaç yok, hedef yok. Sadece delicesine koşuyorlar, korkuyla. Bir yerlere yetişmek istercesine ve bir şeylerden kaçarcasına.
Çocukların ağlama sesleri kaplamış her yanı. Ellerim kulaklarımda duymamaya çalışmak nafile. Beynimde yankılanıyor sesler.. Canım acıyor. Son kalan bir kaç çiçeğin üstüne basıyor insanlar koşturuken...Çiçekler yerlerde... Çiçekleri ezmeyin diye haykırıyorum nafile. Çiçekler mahsun tıpkı çocuklar gibi...Renkler darmadağın, her yer gri. Ezilen çiçeklerle rengide gidiyor dünyanın. Gri bir yalnızlıkta ağlıyor çocuklar. Ağlatmayın çocukları ağlatmayın....
Rüzgar alabildiğine şidetlendi sarı bir toz bulutu havalandı, her zerreme doluyor tozlar. Kirlendim... Tüm dünya gibi bende kirlendim... Çocuklar... Onlar kirlenmemeli. Bende koşuyorum şimdi amaç yok, hedef yok.. Kaçmak benimkisi biliyorum. Bir yere varma telaşı değil bu.. Kaçmak sadece. Bu kirlettiğimiz içine ettiğimiz dünyada bakamıyorum çocukların yüzüne... Utanıyorum...Her yer gri... Sarı bir toz bulutunun ardındaki grilik korkutucu. Çocuklara ilişiyor gözlerim. Onlar hala renkli. Siyah, beyaz, sarı her renkte çocuk gözleri ışıl ışıl. Soran gözlerle bakıyorlar etrafa. Ne yaptınız diyorlar biliyorum. Biliyorum ve utanıyorum...
Büyük bir gürültüyle parçalanıyor dünya. Savruluyoruz hepimiz dört bir yana.. Tek bir parça toprak kalmış kalanı un ufak. O toprağın üzerinde çocuklar. Her renkten her yaşta çocuklar. Biz savruluyoruz duruyor ağlamaları . Kalan toprakta boy gösteriyor çiçekler, yeniden doğuşun müjdesi bu. Silkeleyip atıyor dünya üzerinden bizi ve yeniden doğuyor... Kulağımda çocukların sesleri. Uzak durun dünyamızdan kirletmeyin onu... Savrulup yok oluyoruz uzay boşluğunda. Her birimizin içinde var olan; kara delikler yutuyor bizi. Dünya temizleniyor ve yeniden gülüyor çocuklar...
Çocukların ağlama sesleri kaplamış her yanı. Ellerim kulaklarımda duymamaya çalışmak nafile. Beynimde yankılanıyor sesler.. Canım acıyor. Son kalan bir kaç çiçeğin üstüne basıyor insanlar koşturuken...Çiçekler yerlerde... Çiçekleri ezmeyin diye haykırıyorum nafile. Çiçekler mahsun tıpkı çocuklar gibi...Renkler darmadağın, her yer gri. Ezilen çiçeklerle rengide gidiyor dünyanın. Gri bir yalnızlıkta ağlıyor çocuklar. Ağlatmayın çocukları ağlatmayın....
Rüzgar alabildiğine şidetlendi sarı bir toz bulutu havalandı, her zerreme doluyor tozlar. Kirlendim... Tüm dünya gibi bende kirlendim... Çocuklar... Onlar kirlenmemeli. Bende koşuyorum şimdi amaç yok, hedef yok.. Kaçmak benimkisi biliyorum. Bir yere varma telaşı değil bu.. Kaçmak sadece. Bu kirlettiğimiz içine ettiğimiz dünyada bakamıyorum çocukların yüzüne... Utanıyorum...Her yer gri... Sarı bir toz bulutunun ardındaki grilik korkutucu. Çocuklara ilişiyor gözlerim. Onlar hala renkli. Siyah, beyaz, sarı her renkte çocuk gözleri ışıl ışıl. Soran gözlerle bakıyorlar etrafa. Ne yaptınız diyorlar biliyorum. Biliyorum ve utanıyorum...
Büyük bir gürültüyle parçalanıyor dünya. Savruluyoruz hepimiz dört bir yana.. Tek bir parça toprak kalmış kalanı un ufak. O toprağın üzerinde çocuklar. Her renkten her yaşta çocuklar. Biz savruluyoruz duruyor ağlamaları . Kalan toprakta boy gösteriyor çiçekler, yeniden doğuşun müjdesi bu. Silkeleyip atıyor dünya üzerinden bizi ve yeniden doğuyor... Kulağımda çocukların sesleri. Uzak durun dünyamızdan kirletmeyin onu... Savrulup yok oluyoruz uzay boşluğunda. Her birimizin içinde var olan; kara delikler yutuyor bizi. Dünya temizleniyor ve yeniden gülüyor çocuklar...
YORUMLAR
Plywood başkanım; yazan ben, son noktayı koyan sen... Kalemine ruhuna sağlık, teşekkürler...