Teşekkür ederim yoruma  -Babette:))

Şimdi öncelikle sanırım bu anlaşılma arzu ve isteğimiz bize bebekliğimizden miras. Eh bebekliğe inincede doğamızda var gibi bir durum ortaya çıkıyor. Bebekleri hepimiz biliriz... İlk konuşmaya başlama çabalarına bizler gülerken, onlar belkide ciddiyetle bir şeyler anlatıyorlar bize. Aynı lisanı konuşmayınca anlamak zor. Biz gülerken, onlar tekrara girmenin siniriyle ellerine ne geçerse atarlar. Çocuk susamış ağu gagu bir şeyler deyip su isterken, bizler gülüyoruz düşünsenize. Yeni moda bir de video ya alıyoruz  o hallerini, ne sinir bozucu. Sanırım anlaşılamamak o an çocugun iç dünyasına yerleşiyor.  Ve çocuk büyürken her karşılaştıgı zorlukta o anlaşılamama duygusuda büyüyor-büyüyor ve sonuç... Hepimiz anlaşılabillmeyi bekliyoruz bu hayatta... Çünkü fikren; kendimizi tanıdıgımızı, anladıgımızı ve anlaşılır oldugumuzu varsayıyoruz:))

Son serzenişe gelince... Yazan seninde bildiğin gibi ne amaçla yazdığının bilincinde. Akıl okumaksa mümkün değil  o nedenlede yazarken oldukça anlaşılabilir olmak zorunda. .  Yazılar yazıldıgı andan itibaren yorumada açıksa, elbette farklı yorumlar gelecektir. Ama daha önceki bir yazımdada belirtmiştim. Yazanı yazmaktan vaz geçirecek derecede kırıcı olmamalı bu yorumlar. Ne bizler yazarız nede okuyanlar eleştirmen. Bir çatı altında aynı platformda kimimiz yazmaktan kimimiz yorumlamaktan hoşlanan insanlarız. Çok kırıcı bir dil kullanmamaya gayret etmeliyiz sadece. Yoksa mazallah gerçek bir eleştirmenin yolu bir düşecek, hepimizi hallaç pamugu gibi atacak:))))))))))))

Bir son sözde benden olsun... Uyumsuzluğun içindeki uyumu farkedebilmek, her babayiğidin harcı değil:))

Eywallah racona:))) Emir demiri keser saygılarrr:)))))))))))