Sadece bir Aşktı o
10 Ekim 2006, 05.53 A- A+
İstiklal caddesinde yürüken cafe’ye giden yolun hiç bukadar uzun olduğunu düşünmemiştim.Attığım her adımda heyecanım artıyor,kalp çarpıntımın seviyesi yükseliyordu.Hızlı yürüyorum ya ondandır’diye avutuyordum kendimi.Bu avuntu kapıdan içeri dalarcasına girdiğim zaman son buldu.
Değişmişti.Saçlarını kestirmişti.Gözlüğünü yenilemiş,siyah ağırlıklı giyinmişti.Kısacası büyümüştü.O çocuksu ifadenin yerini olgun bir gülümseme ile kapatmıştı görüşmediğimiz yıllar boyunca.Gözleri hala eskisi gibi umutla parlıyordu.Bu parıltıyı görmek beni ürküttü bir an.
Konuşmaya başladık.Okulunu sordum,bir dersten kalmış yine.O bana işimi sordu iyi olduğunu söyledim.Birşeyler sipariş ettik yemek için neydi hatırlamıyorum.Konu konuyu açtı.
Eskilere döndük bir süre sonra.İlk günleri konuştuk.İlk buluşmayı.İlk dokunuşları.İlk öpücüğü.Sevgilisini sordum.Kaçamak cevaplar verdi.Benim hayatımda biri olup olmadığını sordu;Yok dedim.Neden orada olduğumuzu sordum.Onu en iyi benim anladığımı,bana ihtiyacı olduğunu söyledi.Geçmişte neye nokta koyduğumuzu sordum.Noktaları sevmediğini söyledi.
Gözleri…Hala umutla parlıyordu.Yoğunluk,her geçen dakika biraz daha artıyor,hissedilebilir bir sessizlik hüküm sürmeye başlıyordu aramızda.Bana ihtiyacı olduğunu söylemişti.Benim onu hiçbir zaman,hiçbir koşulda tek başına bırakmayacağımı,ona destek olmak için yanında olacağımı biliyordu.Allah kahretsin ki bunu biliyordu.Mantığım kaybetmek üzereydi savaşı.Geri çekilmeyi düşünmeden savaşıyor,sanki ölüm veya kalım arasında ince bir sınırı zorluyordu.Ve mantığın yenilgisi onun elini tutmamla kesinleşti.
Masanın üzerindeki eline yavaşça dokundum ve kavradım.Bir süre hiç bir şey söylemeden öylece birbirimize baktık.’Elimi bırak ‘dedi.Sen bırak dedim.İkimizde bırakamadık.”Beni hala seviyormusun?”dedi.Hayır dedim.Yalan söyledim.Anladı. “Sen beni hala seviyormusun?” dedim.Hayır dedi.Yalan söyledi.Bende anladım.
Hiç birbirini seven insanların birbirine yalan söylemesine tanık oldunuzmu?Çok komik bir durumdur.Başlar öne eğilir.Gözler kaçırılır:O kadar abuk kelimelerle kurulur ki cümleler,söylemek çok zorlaşır.İfadeler anlamsızlaşır.İşte böyle bir şey.
Ne o nede ben,” Ne istiyorsun?” diye sorduk.Gitmem gerekli dedi.Tamam sen bilirsin dedim.Kalktık.Hayatımda ilk defa beklide bir caddenin uzaması,yolun bitmemesi için dua ettim o akşamüstü.Ama gelirken uzadıkça uzayan o yol,dönerken sanki bir metre gibi geldi.Kendine iyi bak dedi.Sen de dedim.
Otobüse bindi.Döndüm.Yürüdüm ve kendimi ilk otobüse attım.Nereye gittiğine bakmadan.Eve vardığımda hemen yattım.Kafamdaki düşünceleri uykuya boğmaktı niyetim.Gecenin bir yarısında derinden gelen bir mesaj melodisi ile uykum bölündü.Yalan söyledim!yazıyordu.Anladım.Cevap yazdım.Ben de.Oda anladı.Başka bir şey yazmamasından anladığını anladım.
Bitti…..
Atakan USLU
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış :( Yazık ama blog sahibi senin yorumunu bekliyor olabilir