UYANIŞ...
16 Eylül 2020, 15.47 A- A+
Dışarıda ki bunaltıcı sıcak, hala tüm etkisiyle sürerken koltuğa uzanmış bitmek üzere olan kitabının son sayfalarını okuyordu. Bahçeden gelen eşinin sesiyle dağıldı dikkati.
--Denize gidelim mi ? sakinleşmiştir ortalık.
--Kitap bitmek üzere , birkaç sayfa kaldı bitsin gidelim.
--Tamam.
Hemen karşısında ki koltuğa geçip oturdu. Az sonra odanın içinde birkaç tur atıp birde bahçeye çıkıp girince kendini kitaba vermek istesede ondaki hareketlilik dikkatini tamamen dağıtmıştı. Sıkıldığını düşünerek.
--Sen git istersen , bende kitap bitince gelirim.
Bir anlık sessizlik oldu...
--Kanada'ya yerleşiyoruz!
Duyduğuna bir anlam verememişti. Kafasını çevirip boş gözlerle baktı.
--Anlamadım?
--Uzun süredir bir firma ile ortaklık görüşmelerimiz devam ediyordu. Avukatlar sözleşmeyi hazırladı. Döndüğümüzde Kanada'ya gidip son prosedürleri tamamlayacağım.
Sesindeki tonlamadan şaka mı gerçek mi olduğunu anlamaya çalıştı. Donup kalmıştı. Şaşkınlığını üzerinden atmaya çalışarak;
-- Ne kadar süredir devam ediyordu görüşmeleriniz? diyebildi.
--Yaklaşık altı aydır.
--Ve bunu şimdi, son aşamaya geldiğinde söylüyorsun öyle mi?
--Baştan söylemiş olsaydım itiraz etmeyecek miydin?
--Pardon! " Evli olduğumu unutmayıp , tek başıma karar vermeden önce sana sorsaydım" demek istedin sanırım. Evet edecektim. Bu konu hakkında ki düşüncelerimi biliyorsun , iki yıl önce günlerce konuşup yurtdışı mevzusunu kapatmadık mı?
--Geri çevrilmeyecek bir teklif bu, ayrıca Kanada'ya yerleşiyoruz diyorum uzaya değil..
Yaptığı bencilliğin farkında bile değildi.
--Sen, bana bir teklif sunmuyorsun ya da bir seçenekten bahsetmiyorsun verdiğin kararı açıklıyorsun , farkında mısın?
--Bırak artık inat etmeyi, şartları duysan sende hak verirsin.
--Neye hak veririm? Beni yok sayıp ikimiz adına bir karar almana mı? Son dakikada açıklamana mı? Evli olduğunu unuttuğuna mı? Söylesene hangisine hak veririm ?!
--Abartmıyor musun?
-- Peki........ Madem sen benim düşüncelerimi bile bile seçimini yapmışsın, o zaman bana da hayırlı olsun demek düşer.
Kitabı kalktığı yere bırakıp dışarı çıkarken, dönüp bakmadı bile dümdüz bir ses tonuyla
--Boşanalım o zaman dedi. Avukatına söyle işlemleri başlatsın.
Bunu söylerken blöf yapmamıştı. Hatta hiç emin olmadığı kadar emin ve kararlı bir ses tonuyla söylemişti.
Aynı konunun sürekli bir şekilde gündeme taşınmasından ve artık aynı şeyleri konuşmaktan çok yorulmuş, savaşmaktan vazgeçmişti...
---------------------
Bir ay sonra, o tatsız konuşmanın yapıldığı yerdeydi yine.
Her iki yanını palmiye ağaçlarının süslediği, incecik yoldan yürüyerek geçti sahil boyunca. Ege'de ki o küçük sahil kasabasına ilk anda aşık olmuş, hatta her fırsatta kaçıp gitmişti. Tıpkı o an olduğu gibi... Sarı yaz dedikleri sonbaharın etkisiyle el ayak çekilmiş , kalan yerli halkla birlikte o şirin kasaba da sessizliğe bürünmüştü... O dingin hali insana ayrı bir huzur veriyordu.
İlk gördüğü an karar vermişlerdi orada yaşlanmaya. Bu fikri hayat arkadaşıda desteklemişti sonuna kadar. Biraz daha zamana ihtiyaçları vardı belki ama geri kalan ömürlerini geçirecekleri yer kesinlikle orası olacaktı... Bu yüzden almışlardı o küçük bahçeli evi ve her detayını düşünerek hazırlamışlardı..
Palmiyeli yolun bitimininde ki kumsala ulaştığında, yazdan kalan birkaç şezlong, karaya çekilmiş bir iki tekne ve Zeytin adındaki yaşlı köpek karşılamıştı onu. Adını renginden ötürü almış yaşlı köpek, tüm yerli halkın hatta tatilcilerin bile maskotu olmayı başarmıştı yıllarca (yıllar) içinde. Yerinden kalkıp ağır aksak ona doğru gelen köpeğe bakarak.
--Bak sen , kimler varmış burada! Seni görmek ne güzel şey, dedi coşkuyla. Sesinde ki o sevecen tınıyı Zeytin'de hissetmişti . Artık yürümekte bile zorlanan hayvanın yanına gitti ve başını avuçlarının arasına alarak;
-- Seni gördüğüme sevindim oğlum , çok iyi görünüyorsun dedi.
Zeytin, her dediğini anlamışçasına gözlerinin içine baktı.
--Hadi oğlum gel! Birlikte batıralım güneşi , ne dersin?
Kumsalı ağır ağır geçip beraber çıktılar iskeleye. Az sonra batacak güneş, gökyüzünü kızılın tonlarıyla buluşturmuştu ve o, belki de günlerdir ilk kez hiçbir şey düşünmeden , sadece anın tadını çıkarıyordu... Önce güneş kayboldu gözden, hemen ardından bıraktığı renkler soldu yavaş yavaş...
Gökyüzü alaca karanlığa döndüğünde , aynı yolu Zeytin'le birlikte geçip vardılar eve. Teklifsiz misafirine yiyecek bir şeyler çıkarıp kendi için de bir bira alıp uzandı koltuğa. Arada bir gelen cırcır böceklerinin sesi de olmasa kendini derin bir boşlukta hissedebilirdi belki. Ama, neredeyse Eylül ayının sonu olduğunu unutan cırcır böcekleri ona tamda bulunması gereken yerde olduğunu hatırlatıyordu.
''Doğru yerdeyim''dedi. Kafasındaki gereksiz düşünceleri silmek ister gibi...
Shakespeare'in dizelerini hatırladı ;
“Bütün dünya bir sahnedir,
Ve bütün erkekler ve kadınlar sadece birer oyuncu;
girerler, çıkarlar.
Bir kişi birçok rolü birden oynar.
Bu oyun insanın yedi çağıdır''
Ne kadar yalın anlatmıştı insanoğlunun, hayatın içindeki yerini. Henüz yedinci çağına gelmişti. Ama o güne kadar ona verilen bütün rolleri sorgulamadan üstlenmiş, Hiç doğaçlama yapmadan rolünün hakkını vermişti. Sonuçta bir şekilde herkesi mutlu etmeyi başarmış ve onların mutluluğuyla da yetinmeyi öğrenmişti...
Dışarıdan bakıldığında imrenilecek bir hayat hikayesi gibi gözükse de, içinde hayal kırıklıkları, yarım kalmışlıkları ve pişmanlıkları olan sıradan bir yaşam öyküsüydü onun ki...
Sehpada duran sigara paketine uzandığında , gecenin karanlığında laciverte dönen denize takıldı gözleri.. Onun içinde ki fırtınaya inat nasılda sakin ve huzurluydu..
Aynı senaryoyu bir kez daha oynama şansı olsaydı eğer pek çok şeyi değiştirebilirdi , hiç kuşkusuz. Ama geçmişi değiştirmesi, yeniden sahnelemesi mümkün değildi ve bu daha da çok yakıyordu canını.
İnsanın pişmanlıkları bile kendi kararlarına bağlıysa daha bir çekilir oluyordu ama onunkiler, ona dayatılan hayata aitti ve başkalarının hayallerini yaşarken kendi hayatını es geçtiğini fark etmemişti..
Anlamsız da olsa geçmişini sorgulamaktan kendini alamıyordu..
Güzel sanatlarda okuma fırsatını yakalamışken ki, bu onun en büyük hayaliydi. Sırf ailesi istediği için saçma sapan bir bölümde okumuş ve hiç istemediği bir iş de saçma sapan mevkilere gelmişti. Deliler gibi aşık olduğu insandan , yine onun için en iyisini düşünenler yüzünden ayrılmış ve bir daha da yerine hiç kimseyi koyamamıştı. Herkesi mutlu edecek doğru insan profilini bulduğundaysa, aşkın varlığını unuttuğundan mıdır yoksa inancı kalmadığından mıdır bilinmez, aşık olmadan oturmuştu nikah masasına. İyi anlaşan, birbirine sonsuz saygı duyan, ideal bir çift olmuşlardı. Yani kısacası yeni rolünün de hakkını vermiş, iyi bir eş olmuştu.
O güne kadar belki de tek itiraz ettiği konuydu, yurt dışı meselesi . Uzun uzun konuşmuşlar, ne istediklerini açıkça söylemişlerdi. O konuşmadan sonrada bir daha gündeme gelmemek üzere kapanmıştı konuyu. Yada o öyle sanmıştı. Bir ay öncesine kadar...
Boşanma kararını açıkladığında kızılca kıyamet kopmuş, ne kadar eş dost aile büyüğü varsa araya girmişti. Ve bir kez daha, herkes fedakarlıktan bahseder olmuştu. Hatta işi ileri götürüp, eşine haksızlık yaptığını bile söyleyenler çıkmıştı. Nedense fedakarlık yapması gereken yine o seçilmişti..
''Fedakarlık'' diye söylendi.. Bir sigara daha yaktı.
Doğru yada yanlış bütün hayatını, hayallerinden fedakarlık ederek geçirmemiş miydi? İçine attığı pek çok şey gibi. Yıllar sonra tam da aşkı unutmuşken, bir anda kapılmamış mıydı? Aşkın girdabına. Kalbi ile vicdanın kıyasıya savaşını çaresizce, sessiz sedasız izlememiş miydi? Deliler gibi atan kalbine bir kez daha sus ve itaat dememiş miydi? İnsanoğlunun belki de en asi, en hırçın duygusuyla tek başına savaşmamış mıydı? Neyin fedakarlığından bahsediyorlardı ona!
Bir an durdu, belli belirsiz bir tonlamayla "aldattım" dedi.
Evet, aldatmıştı ama fiziksel bir aldatma değildi onun ki. Belkide ondan çok daha ağırdı.
İçinden bir türlü söküp atamadığı, karşı konulmaz, dinmez arzusuna rağmen aşkının, tenin kokusunu , sıcaklığını hiç hissetmemişti. Öperek uyandırmanın tadına hiçbir zaman ermemişti.
Oysa yapabilirdi. Yanlış insan ve yanlış bir aşk olduğunu bile bile kırıp dökmek pahasına çekip gidebilirdi. Sırf yarım kalmışlıklarına birini daha eklememek ve belki de geçmişi için kendinden özür dilemek, seni ne çok ihmal etmişim demek için, yapabilirdi. Bir kez olsun kendisi için bencil olmayı tercih edebilidi......
Yapmadı. Aşkından soluğu kesildiği, boğuldu halde yarım kalmışlıklarına bir yenisini daha ekleyip, sessiz sedasız gömdü içine...
Başını geriye attı, yorgundu uykusuzdu... Gözlerini kapattı ve mırıldandı...
Bitti... Ben ait olduğum yerdeyim! Ve kendime ait bir hayatla burada kalacağım....
YORUMLAR
Akıcı bir üslup, düzgün bi anlatım.
Babette.
Notunuz:
Mahkeme heyeti toplandı, sanık hakim karşısına çıkarıldı.
Tüm deliller ışığında şu karar verildi :
Bahsi geçen şahıs tüm bu eylemleri kendi isteğiyle gerçekleştirmiştir. Başkalarını mutlu etmeye çalışmak onun seçimidir. Daha çok kabul görme, daha çok takdir alma ya da daha iyi bir profil oluşturma adına böyle bir tutum sergilemiştir. Hayellerini ya da hayatını feda ettiği yoktur. İyi bir senaryodaki iyi bir rolü hayellerine tercih etmiştir. Şuan sergilediği tutum da yeni rolünün gereğidir. SUÇLUDUR!
Mikser......
hüüüüüüüüpppppppppppppppp jittttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt
Bu havada gidilmez
Güneşli günde gidilmez
Aslında hiç gidilmez
Gidilmez........