Bloglarınız için geriye dönüş okuma yaptım da genelde hayat ve yaşamak üzerine konular seçmişsiniz. Özür dikeyerek söylüyorum ki an'ı yaşa teranesinden bıktım. Fidan dikip mutlu olmak o kadar kolay mı ya, komşumun saksısı çiçek açmış öyle mutlu ki gidip o çiçeği yolmak istiyorum. Ama yapamıyorum işte emeğe saygıdan. Bir yandan da birgün market alışverişinden dönerken bir yerde bir sokak kedisiyle karşılaştım, poşetleri düzenlerken kedi poşetlere kafasını daldırdı. Aklıma gelen ilk şey poşetteki taze çekilmiş kıymadan koparıp vermekti. Bunu yapmak mutlu edebilirdi evet, ama bu öyle bir mutluluk değil bu olsa olsa vicdan rahatlatmak olurdu. 

Gasp ediyoruz her şeyi; doğayı ve tüm canlıların yaşam alanlarını sonra da utanmadan fidan dikelim, sokak hayvanlarına iyi davranalım vs ki mutlu olalım diyoruz.

An'ı yaşayarak mutlu olunmaz. Sadece o an yaşanmış olur. Sonuca odaklı yaşamak köreltebilir; sürece odaklı yaşamak bizi diğerlerinden biraz daha gözü açık kılabilir. Mutluluk ise bambaşka bir konu. Duygusal aroma katmaya gerek yok. Mutsuzluk akıllı insanların işidir. Farkındalık arttıkça beklentiler azalır. 

Bu arada yanlış anlamayın lütfen sitemim genele. Bir şeylere değer ver kısmına katılıyorum. İnsan olarak daha çok vicdan rahatlatmaya ihtiyacımız var. Çoğaldık, çok yer kaplıyor ve çok fazla oksijen tüketiyoruz. Fidan dikelim. Ormanları yakmayalım.