İKİ KAPILI BİR HANDA
10 Mayıs 2022, 06.59 A- A+
Aşık Veysel aslında son sözü ilk başta söylemiş. "İki kapılı bir handa gidiyorum gündüz gece"
Hayatı bir yandan bu kadar sade diğer yandan ise bu kadar felsefik olarak tanımlamak ancak büyük ustaların işidir. Aşık Veysel hayatı öyle güzel özümsemiş ki bir tek cümlede hepimize anlatmış.
Elbette günümüz böylesine durup, bir nefes alıp, değerlendirip sonra tekrar devam etmek üstüne kurulu değil. Anlamaya zamanımız yok, sürekli koşturmak, kovalamak, daha fazla daha fazla diye diye çalışmak şeklinde hızla yaşanıyor.
Film izlesek hemen sonunu merak ederiz, maça baksak bitse de bir an önce galip gelsek deriz, okula kayıt ettirdiğimiz çocuğun bir an önce en iyi üniversiteden mezun olmasını dileriz. Yemek yaparken bir an önce pişmesini, yerken anında tüketmeyi, akşam olsa da işten eve dönmeyi, yol çıktığımızda bir an önce varmayı isteriz. Her şeyi ama hemen hemen herşeyi bir an önce bitmesi, sonuçlanması amacıyla yaşıyoruz. Bu koşturma içinde farkında bile olmadan kendi hayatlarımızı sonuçlandırdığımızı düşünmüyoruz.
Sadece sonuçlara odaklanmış şekilde yaşıyoruz.
Halbuki varacağımız sonuç belli. İkinci kapıya yürüyoruz. Hayat o "iki kapı" arasındaki yürüyüş süremiz. Yani hayat ikinci kapıya vardığımız o son an değil. Sonuç değil. Yürüme süresi. Bir an önce varılacak, bir an önce bitirilecek en azından bitmesi istenecek bir şey hiç değil.
İkinci kapıya bir an önce geleyim de bitsin bu süreç diyeniniz var mı? Bilemiyorum. Umarım yoktur, varsa da yardım almayı düşünmesini öneririm.
Ama okuduğumuz romanın sonucu öğrenme isteğimiz oluyor. Maçın sonucuna o kadar odaklanıyoruz ki, sahada oynanan oyunu izlemiyoruz bile. Yolculukta varış noktasına bir an önce ulaşmak o kadar önemli ki, yol boyunca çiçeğe durmuş ağaçları, kıp kırmızı doğmakta olan güneşi, yolun kenarında uçuşan kuşları, bulutların çizdiği farklı gökyüzü tablolarını görmüyoruz.
Yaşamak nedir? Yaşamak ne olmalıdır? Nasıl yaşamalıyız? gibi soruları sormaya zamanımız yok.
Unutmayalım, hayat bir süreçtir. Sonuç odaklı yaşama alışkanlıklarımızı süreç odaklı yaşama arayışı ile değiştirmeden devam edersek sonuçta ne olacağımızı geçmişte bıraktıklarımıza bakarak anlayabiliriz.
Keşke her şeyin sonunu isteye isteye aslında kendi sonumuza koştuğumuzu anlayabilseydik.
YORUMLAR