Umuda Çocukça Gülümseyebilmek
01 Temmuz 2022, 21.26 A- A+Herkese Merhaba,
İmla hatalarıma af dileyerek böyle güzel kalemlerin olduğu bir portalda kalemimden değil de yüreğimden düşenlere sizin şahit olmanızı istedim. Çok fazla süslü cümle kurmadım.
Bu yazı olsun anlayana benden bir hatıra
Okuyup yorum yaparsanız çok sevinirim...
Sessizliğin sesine kulak verdim. Kulağımda bitmeyen şarkıların esiri oldum. Çok zaman geçti. Başarılarımın övgüsünü almak ve başaramadıklarımın pişmanlığını yaşamak yerine son zamanlarda hep kendime şu soruyu sordum.
Sahi insan neydi kimdi ?
Ben insanlığı belki de Arnavut kaldırımlarında öğrenirken, yaşamın en acı hatırlarını gülümseyen bir çocuktum. Gerçekliğin bu kadar hayal olduğu zamanlar. Kendimize iyi baktığımız ve gerçekten Nasılsın sorusuna samimi bir şekilde iyiyim dediğimiz zamanlar. İnsanlığa insana selam verdiğimiz o anlar.
Beşerdir şaşar dediler bizim için. Gölgesiyle yetindik gülümsemenin. Ve çok sonraları hayatın anlamının aslında insanlığın çocuklukta saklanmış bir sır olduğunu farkettik. Karamsarlık umutsuzluk ektiler gönüllerimize. Hırçınlıkla şiddetle yaşattılar yaşadılar Gerçek insanı çocuklukta bıraktırdılar.
Şimdi sor kendine bir kere Ne güzel günlerdi de. Geri gelir mi acaba de ? Evet geri gelir. Gelecekte ! Peki Ama Nasıl ? Evladına bir bak. Komşuna bir bak. Onların arasındaki konuşmaya bir bak. Eğer ki komşun evladına gerçekten iyiyi anlatıyorsa hiç bitmeyen bir umudumuz var bizim. Gözlerimizin önünde eriyip gidiyor zaman ve bizler arkamızdan hangi eserleri bırakacağız bilmiyoruz. Acaba bir insan mı yoksa bir canavar mı ?
Senin yüreğinde o kadar büyük acılar var ki öyle büyük yaralar var ki. Bu yaralar hep senin sevdiklerinden geldi. Ve öğrendin yaşayarak güvenmemeyi yalan söylemeyi hatta ihaneti. Yapmam dediklerini yaptın. Çünkü kalbinden zamansız bir yara aldın. Şimdi bu yazıyı okurken geçmişi gidip bakacaksın. Ben nerede hata yaptım ? Sorusuna "kendimden daha fazla değer verdim." Cevabını vereceksin.
Duygularımızın esiriyiz kimse bize mantıktan bahsetmesin. Duygularımıza yeniğiz. Bu yüzden çaresiz ve tekiz. Yakınlarımız yok fazla bizim. Yakınlar hep uzaktalar. Yaşamın gayesi mutluluğa ulaşmak için savaştayız. Biz İnsanız. Hep kötü şeyler olmaz tabii ki. Ama bu dünya öyle bir dünya ki iyilikleri bir anda siler yanlış anlamalar dedikodular. Ve yalnızlığın kitabını yazar benim gibi adamlar. Şimdi sana soruyorum çocukluğunu neden seviyorsun ? Çünkü o zaman gerçek insandın. Yaşardın karşılıksız. Burnun kanasa seninle birlikte ağlayan bir arkadaşına sarılırdın.
Ben yaşamın kıyısında duran biriyim. Uçurum çok yüksek tutanım yok. Atlarsam hayat bitecek biri gelir kolumdan tutarsa gerçek sevgi gelecek. Sende belki de ben gibisin karamsarlığına umutsuzluğuna yeniksin. Oysa ki ben kendime düşmanım. Hep gönlüm derin, hem yaşamım serin. İstemiyorum demekle olmuyor bitmiyor bu film. Umudum var benim karamsarda değilim sadece yutkunuşlarım arttı. Hep kendimden bahsetmedim. Sana seni anlattım kendimi ortaya attım. Kalemim tükenmez benim. Uzun zaman yoktu mürekkebim. Şimdi gerçekliğin girdabında yaşanması lazım senin hayallerin.
Boşluklarını dolduracak biri gelecek ve kafesindeki tutsaklığın bitecek ölene kadar yüzün gülecek. İnsan olacaksın gerçekten hayaline koşacaksın. Ben hayalime koşuyorum. Herkesin yaşaması lazım en güzeli.
Ama insan gibi çocuklar gibi...
YORUMLAR