Ölüme çok yaklaştığımı biliyorum artık.

Bu nedenle ( Kimi ilgilendirir? Bilemem ama ben yazayım... Belki ilgilenen okuyan bulunur...) tamamen sessiz sedasız çekip gitmektense bu kubbede bir seda bırakmak istedim.

Önce çok özet; bildiğim kadarıyla epey önceki tarihten başlamak istiyorum. Hiçbir yazımı ön hazırlıksız yazmazdım... Bu defa birdenbire , doğaçlama başladım. Hatalar için şimdiden özür dilerim.

             KÖKLER:

                          Asırlar önce; Avrupa 'nın yarısı henüz Türk yurdu iken, Bulgaristan'ın Kızanlık kasabasının Hemitli köyünde büyük, büyük, büyük dedem Aşık Hüseyin'in bir malikanesi varmış. Avlusu kale gibi duvarlarla çevrili, geniş bir aileye göre düzenlenmiş bir mekan... Ortada Aşık Hüseyin'in kaldığı daire ( Bugünün değerlerine göre yazıyorum.) Bir yanda oğulların, gelinlerin ve torunların kaldığı odalar, diğer yanda kızlar damatlar ve torunlar... Orta bölüme aşevi deniyor. Sabah, öğle ve akşam yemekleri topluca burada yeniyor... Çocuklar, ailenin diğer bireyleri bir iş olmadığı zamanlar burada vakit geçiriyor. Büyük ocak -ki onların söyleyişiyle- "ocaklık" buradadır. Odunlar, kütükler yakılır zincire asılı büyük bir bakır kazanda daima sıcak su bulundurulur. Havalar soğumaya başladığı zaman ocak işlevi devam etmekle beraber "kuzine" yakılır. Kuzinenin üzerinde biri büyük ikisi küçük tunç halkalarla kapatılan delik vardır. Buralarda tencerelerde yemekler pişirilir, kaynatılır ısıtılır... Kuzinenin, ocağının sağında, altlı üstlü iki tepsi sığacak şekilde bir fırın kısmı vardır. Börek, mantı, hamur işleri bu fırınlarda pişirilir.

                          Akşam, mevsimine göre , karpuz kavun kesilir, üzüm ve diğer meyveler yenir, mısır patlatılır, kestane pişirilir. Gelinler kızlar yün eğirir, örgü örer, dantel işler Vakit gelince herkes odalarına çekilir.

                      Aşık Hüseyin çakır gözlü imiş. Bu nedenle kendisine "Çakır Bey " derlermiş.( Bu Çakır lık bize asırlar öncesinden miras!) Çakır Bey saz çalar, türküler, uzun havalar söyler, şiir yazarmış. Ayda bir kaç kez yemekli toplantılar düzenler, çevredeki şiire, müziğe, meraklı tanıdık, tanımadık kimler varsa davetlidir. Yemekler yenir, şiirler okunur, türküler söylenir, toplumun sorunları konuşulur sonunda misafirler uğurlanır...

                      Bu toplantıların bir amacı da komşuların, akrabaların, ihtiyaç sahiplerinin durumlarını öğrenmek; ama bunu onların onurunu, gururunu incitmeden yapmak; sağ elin verdiğinden sol elin haberinin olmaması... Bu da ertesi gün evin büyük hanımının ziyaretler yapmasıyla tamamlanır...

                        O yörenin tabii 'köyün' de geçim kaynağı 'gülcülük' tür. Ailelerin geniş gül bahçeleri, daha doğru bir tanımla; gül tarlaları vardır. "Yedi veren gülü" denilen pembe çiçekli yağ gülleri nisanda, mayısta çiçek açmaya başlar kasım ayına kadar kadar devam eder. Güller çiçek açınca, kızlar, gelinler, çocuklar; bahçeleri yakın olanlar yaya, biraz uzakta olanlar eşeklere binerek gül toplamaya giderler. Bahçelerin bulunduğu yerler engebeli olduğu için ancak, eşek sırtında gidilir. Bu yörede kızların eşeğe binmesi çok doğal karşılanır. Gül toplamaya güneş doğmadan önce, çiçeklerin üzerinde sabah çiyi bulunduğu sırada başlanır, güneş doğduktan sonra kuşluk vakti son verilir. Güneş kızdırıp yapraklar dökülmeye başladığında gül yaprakları kurur dokununca dökülür. Sabahın ilk saatlerinde toplanması bu nedenledir.

                   Gül yaprakları özenle heybelere doldurulup yağ hanelere götürülür.

                   Bugünlük bu kadar. Yarın tekrar devam edebilir miyim? Bilmiyorum. Ben maymun iştahlıyım. Ne yapacağım pek belli olmaz. Düzenli bir adam olsaydım bugün çok daha başka bir yerlerde olabilirdim. Buna da şükür. İşte geldik gidiyoruz; şen olasın ????? şehri.

              TC Ali Çakır