Aklımda Yer Yok Dolu Bütün Odalar.
09 Şubat 2024, 12.02 A- A+
" Çın çın ötüyor yüreğimin kökünde şu dünyanın ıssızlığı.
Tanrı kimsenin başına vermesin
böyle bir yalnızlığı!" YAŞAR KEMAL
Şiir bu dizeler ile bitiyordu malumunuz. Yalnızlık; iletişim çağında olduğumuz bu dönemde ne kadar çok hissettiğimiz ve içinde kaldığımız bir ıstırap (Yada ben mi çok hissediyorum bilmiyorum). Bu kadar paylaşım, bu kadar iletişime rağmen neden yalnız hissediyoruz kendimizi. Benim bakış açımdan, benim gözlemlerimden bu konu hakkında konuşalım istedim. Yalnızlık insanın kendi iç dünyasına kendini hapsetmesi gibi geliyor bana. Tamam ama insan bu kadar kalabalığın içinde nasıl yapayalnız hisseder kendini ve niye yalnızlığı seçer. İletişim yollarını kapatan, o çevreye, dünyaya, kendini ait hissetmeyen insan olarak nasıl yaşamaya başlar. Yalnızlaştırılır kendi düşünce sistemi ile. Anlaşılmamak bu benim için önem arz ediyor dostlar. Sanki tüm bunların içinde anlaşılmamak insanı bu duruma sürükleyip kendini izole etmesine sebebiyet veriyor gibi.
Bezende anlamıyor insan karşısındaki insanı. Bu kadar kendi dünyasına çekilince insan, daha tahammülsüz, daha toleranssız ve kimseye imtiyazı olmayan birine dönüşüyor. Yalnızlığı sevmeye başlıyor insan, yalnızlıkta teselli bulmaya ve o ruh halinde kalmaya devam ediyor. Nasıl yalnızlaşıyoruz, neden yalnızlaşıyoruz da kabuğumuza çekiliyoruz. Ben kendi dünyamdan bakınca, sohbetlerin yüzeysel olması, ben ekseninde konuşulması ve manadan çok maddi çerçeveye oturtturulması sohbetten alıkoyuyor beni. Tüm gün kendi derdini anlatıp karşılığında, sen iyi misin? demeyi akıl edemeyenler ile eşlenik sohbet etmek çok zor benim için yada bizim için mi demeliyim.
İnsanın bu yalnızlıklar içerisinden kendi lehine çıkarım elde etmesi mümkün mü peki. Yalnızlaştıkça bu istenmeyen ve anlaşılamadığınız sohbetler ile ne kadar çok vakit kaybı yaşadığınızı anlayıp daha da yalnızlaşıyorsunuz. Peki lehimize olabilecek durum nedir dersek, kendi iç dünyamızda kendimizi daha iyi anlama, tanıma ve konuşma imkanı bulabilecek olmamızdır. Olumlu yada olumsuz yönlerimiz geliştirme/değiştirme imkanını bu yalnızlık deryasında bulmak mümkün olabilir belki. Belkide çevremizde ki insanların bizim eşleniğimiz olmadığı gerçeği ile çevre değiştirmek vb durumlara itebilir bizi. En çok insanı yoran belkide bu yalnızlaşma içerisinde her şeyi kendi hatası olarak görmesidir. Biraz fazla karşısındakinin yerine kendini koymak ve fazlası ile anlamaya çalışmakla da neticelenebilir. Fazla iyi olmakta kötü gibi sanki bu modern dünyada, gerçek olmadığınız gibi bir algı oluşturuyor karşı tarafta. Çok dağıttım konuyu belki değerli yorumlar ile toparlanır bilemedim. Hepimiz yalnızsak yalnızlıkta da beraberiz demektir. Anlatabilmiş olmak dileği ile
Saygılarımla..
YORUMLAR