Tok açın halinden ne anlar demiş atalar . Bakıyorum insanlar artık birbirleriyle empati yapmayı bırakalı çok uzun zaman olmuş. Benim var , benim daha çok olsun diye diye bireysel düşünme tarzı aldı başını gidiyor . Egoları yüksek EGOİST bireyler artıyor.

Düğün olur ; salon , mekan , takılan takı , yapılan ikram eleştirilir. Cenaze olur ; adam acısını yaşamayı unutup cenazeye katılanlara ne ikram edebilirim derdine düşer , gelenler cenazenin bıraktığı mirası , ikram edilen yemeği vesaire eleştirir. Hepimizin hayatta bunların sayısını arttırabilecek karşılaştığımız bir çok örnek vardır. Hiç kimse düğün sahibine sormazki ya sen çok maddi ve manevi bir yükün altına giriyorsun karınca kararınca yardım edebileceğimiz bir konu varmı diye sormaz . Cenaze sahibi acısını  yaşasın biz bir katkı sağlayabilir miyiz demez . Geçen yaşadığım yerde bir cenaze oldu defnederken din görevlisi sordu cenaze yakınları nerede diye kalabalıktan biri yemek yaptırmaya gitti deyince çok üzüldüm Eskiden cenaze evine taşınan sofralar , düğün sahibi zorlanmasın diye düğüne dışarıdan yatılı gelen misafirleri kendi evlerinde misafir etmek için yarışan tanıdıklar geldi.

Netice olarak düşündüm . Sevgi paylaştıkça çoğalır , Acı ve üzüntü paylaştıkça azalır. Bir de şimdi yaşadığımız ortam aklıma geldi ve NEREYE  gidiyoruz biz diye düşündüm.

Kalın sağlıcakla, yüzünüzden ve gönlünüzden tebessüm hiç eksik olmasın