“İsterdim ki, şu dünyada sevda ateşi yakıldı yakılalı, hayatımda ondan başkasını sevmemiş olaydım, isterdim ki onun da gözü benden başkasını görmemiş olaydı... İki kalp sadece, birbirini gördüğünde atmaya başlamış olaydı...

Anne karnından baba eline ilk nefesimde, iliklerime kadar işleyen her şey hala damarlarımda. “ -Efendilik en büyük silahtır” demişti BABAM; efendi olduk. Güzel insan olmaya kara önlüklü, beyaz kolalı yakalıklarımızla, ceplerimizde üçgen katlı mendilimizle daha ilkokul sıralarımızda and içerek başladık; büyüklerimizi saydık, küçüklerimizi sevdik. Güvenin alasını verdik, kopmadık, koparmadık, incitmedik, gönül alan olduk. Gözlerinin içinde uyuyan, uykunun içinde ağlayan olduk. Elini sıkan, elimize vurana ekmek tutan olduk. İçimize attık, içimizdeki yanardağı tüttürmedik. Dumanını sorana közde patatesi anlattık, sobada kestaneyi, koca bir tencerede pıtlayacak mısırların sesini, yani sevdanın geldiği yerin özünü...

Bir gülüşe dünyalar bizim olurken, dünyayı bir damla göz yaşında boğduk. Her nefes duman nefesimizi keserken, nefes olduk son nefesimizde de. Yani sevdik, ayıp değil günah değil. Yani sevdalandık, kalp zaten atıyordu da ritmi yoktu, bir melodiye şimdi konser verir oldu. Daha ne kadar atar dersen, bir gözü topraktaymış mecnunun, eğer hala böyle seversen...

Şimdi soruyorum; ne istiyorsun hayat?

Sevgiler veriyorsun, sevgiler alıyorsun. Hayatlar veriyorsun, hayatlar alıyorsun… Ve hiçbirini bize sormuyorsun. Hepimize, hepimize ezberlettiğin, hece hece nakşettirdiğin bir şey var; umut. 

Avucumuza minik bir kuş koyar gibi koydukların, bir kuğu edasıyla süzülürken, kalbimizin camdan yapıldığını unuttun değil mi? Ben, bir sabah uzaklardan, bir fotoğraf karesinden duydum o umudun sesini. Göz yaşlarım döküldüyse sana değil, gözlerimde kimi gördüğüne iyi bak. “