Herhalde pek az insan , hayatında en az bir kere hayattan nefret ettiğini dile getirmiştir . Herşeyin kötüye gittiğini düşündüğümün anlarda , yada ilahi bir gücün bize hiç de haketmediğimiz bir cezayı reva gördüğüne inandığımızda . hayattan nefret ettiğimizi haykırırız . Çok şeyi  hat ettiğimiz halde neden sürünüp gittiğimize kafayı takıp hayatı suçlarız:

          " Hayattan nefret ediyorum , çünkü bana acıdan başka bişi vermedi"

           Oysa bu önermenin hemen ardından sorulması gereken bir soru vardır :

            " Başkasına sevinç ve mutluluk verirken , bana neden acı veriyor hayat ? Acaba ona bakışımda bir hata mı var ?"

            İşte bu soruyu sormayız . Soramayız . Çünkü bu soruya yanıt verebilmek için kendi içimize doğru yürümemiz , kendimizle samimi bir şekilde , belki de acımasızca yüzleşmemiz gerekecektir . ve çoğumuz korkarız bundan . O hamleyi yapsak , durduğumuz yer değişecek ve acıdan başka şeyler de alabileceğiz hayattan . Ama bunu yapmaz ve nefret devam ederiz hayattan . Ve bu arada kaçırdığımız bir şey daha çıkar ortaya . Aslında nefret ettiğimiz hayat değil , onun bir günahı yok çünkü . Nefret ettiğimiz şey , kendi eylemsizlik ve korkularımızdır . Yani kendimizden nefret edriz aslında , gizlice . dillendirmeyi göze alamadan ...