Kendimden yoruldum. Sürekli maske takmaktan ,içim kan ağlarken insanlara gülmekten yoruldum .Çok sinirliyken bile sakin olma zorunluluğundan yoruldum.Hıçkırarak ağlamak isterken,gözyaşlarımı içime akıtmaktan,delice severken; içimden dağlara denizlere hoyratça esen rüzgara,toprağa, kuşlara ``Seviyorum`` diye haykırmak isterken ,susmaktan yoruldum.Mavinin her tonunda kaybolmak isterken,siyaha esir olmaktan yoruldum.Kendimden yoruldum.Hep güçlü olmak ne zordur .Hep sorumluluk sahibi olmak...Her zaman haklı olmak, herseyi bilmek zorunda olmak...Ruhum yoruldu .Çocukken genç olmak gençken olgun olmak çok zor.. Yoruldum... Çabuk tükettim ömrümü

yarınlarımı....

Umutlarımı....

Duygularımı.......

Geri dönüşü olmayan bir tüneldeyim.Oyunun adı hayat,başrolde ben ,yardımcı oyuncular; *sevgi, *aşk, *acı, *geçmiş Senaryo konusu HERŞEYE RAĞMEN MUTLU OLMA SANATI ve oyun bitti..perdeler indi, ışıklar söndü.Kendimden yoruldum. Artık tutunduğum,güvendiğim ,yanındayken kendim olduğum,maske takma ihtiyacı hissetmediğim,ağlamak istediğimde özgürce ağladığım ,haykırmak istediğimde sevgimi sınır tanımadan haykırdığım...Sen varsın artık. Oyunun ikinci perdesini açtım.Her yer ışıl ışıl.Başak saçların,deniz gözlerin umudum.Senin sevgin yarınlarım