Soluğumuzu tutarak merak ettiğimiz dizilerin sonunu merak ettiğimiz kadar kendi hayatımızın sonunu merak etmiyoruz . Ne yazık!!Kurgu hayatları konuştuğumuz kadar kendi hayatımızı konuşamıyoruz. Fikirler üretiyoruz, yalan kişilikler üzerine, hayal hayatların,hayal hikayelerin sonundan ürküyoruz, kendi hayatımızın geleceğinden korkmadığımız kadar! Başka hikayelere konuk oyuncu olmaktansa, neden kendi hikayemizin baş kahramanı olamıyoruz? Hiç düşündünüz mü?

                Kendi masalımızı neden yazgının ellerine teslim ediyoruz.Kendi aşkımızı, kendi başarımızı, kendi ailemizi bir film izler gibi dışarıdan izliyoruz. Korkuyor muyuz yoksa. Hani bazı sorular vardır, cevabını bildiğimiz halde soramayız kimselere. Kendimize bile soramadığımız sorularımız vardır bizim.   Kötü giden bir ilişkide tarafların "evliliğimiz, ilişkimiz bitecek mi? " sorusunu kendilerine bile hatırlatmak istememesi gibi. Türk filmlerindeki kadar kolay mıdır, bir yakınımız için doktorumuza yönelttiğimiz" ölecek mi doktor "suali???

                   İnsanoğlu hep kaçmıştır kendinden, gerçeklerinden. Hayatını yönlendirememekten korkmuştur hep.Korktuğu başına gelince çareyi başka hayatları izlemekte bulmuştur. Komşunun kızını konuşmuştur, teyzesinin gelinini, dizideki adamı.......

                   İşte insanoğlunun en büyük yanılgısı!

                   Haydi beynimizi ele geçirelim, düşüncelerimizin yönetmenliğini yaparak, kendi masalımızı yapalım zaman kaybetmeden. Kendi masalımızın başrolünde oynayalım. Ne dersiniz??