Saat sabahın 5’i ortalık zifiri karanlık. Bense ne akla hizmetse sıcacık yatağımı bırakıp sabah ayazında balık tutmak için kalkıp deniz kıyısında kayalıklara doğru yürüyorum. Gözümden uyku akıyor; ama profesyonel avcıyım ya! Balık tutacağım(Bugüne kadar bir tane olsun tutabilmişim sanki!). Eşofmanlarım üstümde, oltam ve malzemelerim çantamda, bense yolda tıngırı mıngır balık tutacağım(daha doğrusu tutmaya çalışacağım) noktaya doğru gidiyorum.

Geceden yağmur bir sepken atmış, yerler hafif ıslak. Yaklaşık yarım saatlik bir yürüyüşten sonra Eğitim Fakültesi'nin arkasındaki kayalıklara varıyorum. Önce kenarlardaki kayalardan deniyorum şansımı. Tabi her zaman olduğu gibi beceremiyorum. Büyük balıklar ilerlerde olmalı! O zaman kayalıkların ucuna doğru gitmeliyim. Atlaya zıplaya kayaları tek tek geçiyorum. Az kaldı uca varmaya.

- Ha gayret Ahmet!

Son bir kaya kaldı bunu da atlamalıyım.

- Mesafesi biraz açık mı? Galiba!

Geriye doğru geriniyorum. Atlamaya hazır konuma geliyorum. Tam atlayacağım ki; böyle olmayacağını düşünüyorum. Yeniden kayanın sağına soluna bakıyorum. Gözüme bir nokta kestiriyor ve oraya atlamayı planlıyorum. Gerinip son bir hamle ile hedeflediğim noktaya atlıyorum.

- Hobbaaaaaaaa!

Kayaya yaklaştıkça fark ediyorum. Kaya hafif ıslak ve dalgalardan az da olsa yosun tutmuş. Havadayken de vazgeçemem ki! Bir anda bir düşünce fırtınası kopuyor beynimde; nasıl kurtulabilirim bu durumdan diye. Ama artık çok geç kayaya yaklaşıyor ve ayağımın kayaya değmesiyle kaymaya başlıyorum. Tutunacak yer arıyorum, ama bulamıyorum. Nasıl çıkarttığımı bilemediğim bir çığlık çıkıyor ağzımdan! Ve artık denizin içindeyim. O saatte o kayalıkta balık tutmaya geldiğim için kendime bildiğim bütün küfürleri ediyorum. Bu sırada ulaşmaya çalıştığım kayaya doğru gidiyorum. Hiç değilse boşa ıslanmamış olayım. Kayaya çıkıyorum.

Yavaş yavaş gün doğuyor. Üzerimdekileri çıkartıp sadece şortumla kalıyorum. Kıyafetlerimin suyunu sıkarken, bir yandan gün doğumunu izliyorum.