Günler geçiyor yaşadığımız her an ,saniye, zaman mazi oluyor .Yani ömür bilinen sona doğru gittikçe yaklaşıyor.Eğer genç isek yani yaşımız 20 den aşağı ise büyük ideallarimiz vardır.Liseden sonra ,üniversiteyi bitireceğim,askerliği yapacağım ,işe gireceğim ,evleneceğim .vb gibi ideallerimizi gercekleştirmeye çalışırız.Ama yaşımız belirli bir aşamaya da gelmişse artık ideallerimizin bir kısmını gercekleştirdik  bir kısmı gercekleştiremedik,ama her zaman mazi gözümüzde tüter.Maziyi anmadan edemeyiz.Hani demişler ya ''Gençler umutlarıyle,ihtiyarlar da mazileriyle yaşar''.gercekten merak ettim mazisiyle yaşamayan hiç kimse var mı dünyada?

Gecenlerde bir dost sohbetinde kısa süreli de olsa hapse girip çıkmış bie arkadaşım geçmişte kalan hapis günlerinin ortamını bile özlediğini söyleyince tuhafıma gitti gercekten.

Ondan sonra dedim ki demmekki mazi iyi de kötü de olsa her zaman anılabiliyor.Atalarımızın da dediği gibi.''Geçmiş zaman olur ki hayali cihan değer''.Ne de güzel tarif etmişler değil mi.?Aslında biz geçmişi anarken gençliğimizi arıyoruz gibime geliyor.Kim aramaz ki gençliğini?Hani ''Gençlik bir kuş idi,uçurdum tutamadım,ihtiyarlık kürk oldu gezdirdim satamadım'' sözündeki gibi..

Herzaman geçmişe güzel hatıralar bırakmak ve de onlarla yaşamak dileğiyle...