Neleri bitirmedik şu hayatta...

Hayallerimizi,sevgimizi,aşkımızı,okuduğumuz kitabı,yolları,ilişkilerimizi,işlerimizi,hüznümüzü,ümitlerimizi...

Ama hepsinde biten şeyler yeniden başladı.Değişik versiyonları ile...

Teyzem bu gün ömrünü bitirdi. İlk defa bir insanın ömrünün bitişinin son anlarına şahit oldum. Üzerine atılan topraklar bittiğinde hayat denilen bir filmde bitti. Dayanılmaz bir acı. Şöyle bir Anneme baktım... sakinleştirici ile ayakta duruyordu...Anne ben ,ben seni çok seviyorum.  sen bitme. Bitme ne olur...

  Büyükbabama baktım. Hasta yatağından kalkmış,yaşı itibarıyla yürüyemiyordu bile.Bir kenara dizlerinin üstüne çökmüş,o eski zamanların mendiliyle gözlerini siliyordu.Yıkılmıştı...Kızım ,kızım diye ağlarken, içimdeki acı biraz daha büyüdü. Birden çocuklarım geldi aklıma...Allahım dedim...Nolur bu acıyı bana yaşatma...

Ya Eniştem...Ne kadar savunmasız geldi bana...Kah girdi mezarın içine yattığı yeri ayarladı,kah geçti kenara mezara konuşunu seyretti.Dizlerinin üzerine çökmüş toprak atanları seyrederken ,anlamsızca kürekleri seyrediyordu ama...Birden Eşim geldi aklıma.Çok fedakar çok iyi yürekli.Birazda sinirli .Allahım dedim.Eşimden önce giden ben olayım...Dayanamam...

Dayımla diğer teyzelerime baktım.Canlarından can gitmiş sanki. ...Ablacığım,kardeşim dedim...Nolur bana bu kadar üzülmeyin.Üzüldüğünüz an ben iki kere ölürüm.

Mekanın cennet olsun Teyzeciğim.

Babacığım seni unuttum sanma...Senide çok seviyorum.