İnsan bir sefer güven duygusunu yitirdi mi; her attığı adımda, konuştuğu her seferde karşı tarafı bir art niyet hareketi içinde algılar. Acemi şoförlere karşı ortaya çıkan güven bunalımı gibidir bu durum. Bu ortaya çıkan güven bunalımını güven duyan değil, güvenilen yaratır. Her hareket şüphe denizine atılan bir taşa benzer. Deniz artmaz ama taş yok olur gider. Atılan o taşın geri yerine konması için denizin kabarması, içine attıklarını kusması gerekir. Ama bu kabaran denizin neler yıkacağını kestirmek mümkün değildir.

Tarih boyunca sahte duyguları gösterme gayreti içinde olanlar, kendi bilinç dışı çabaları ile bu sahte dünyaları yıkarlar bir şekilde farkında bile olmadan. Oysa mutlak teslimiyet içindeki güven duygusu çok sağlammış gibi görünse de, en ufak güven yitirilmesi ile sanılanın aksine birden bire yok olur gider. Güvenleri yıkanlar kendi elleri ile teslim ederler ihanetlerini ve saflar da bu şekilde akıllanırlar. Kaybedenler ise sadece ve sadece kendilerine güvenecek hiç kimseyi bırakmayanlardır.