Bir deniz biçiminde durgun ve olağan, sabah işime gitmek üzere bindim feribota. Tatlı hafif bir meltem rüzgarı esiyor. Sabahın mahmurluğu ile efrafımda olup biten her ne varsa izliyorum. Dalgın bi o kadar sakin  halet_i ruhiyem bu, bu sabah sanki diğer günlerin üzerine bir perde çekmiş  gibi.

          Hareket ediyoruz kesik düdüklerle, koşuşturan yolcular, ardından arabalar. Dedim ya çok güzel bir güne adım atmanın verdiği rahatlıkta var. Feribot limana gireceği sırada, limanın içinde bir sürü martı, bembeyaz sürü içinde, bir tek kararbatak var orta yerde. Feribotun yaklaşması ile bir anda bütün martılar kanat açıp göklere yükseldiğini gördüm. Birden limanın içinde kalan karabatağa gözüm ilişi verdi.  İşte o an beni tarif edemediğim duygusallık alıp götürdü. Sen dedim kendi ,kendime o karabataksın. Martılar kanat açıp uçarken farklı düşlere, sen etinle kemiğinle, göçmen kuş kanadına sinmiş yorğunluklar taşıyorsun, güçün yok uçmaya. Ve bir cam kesiği gibi kanıyordu yüreğim, nemlendi gözlerim. Tutunduğum her ümit beni götürüyordu, yalnızlıklara. 

          İşte ben bir deniz kıyısında en dokunulmaz yanımla duruyor. Soluğumu tutmuş, baş uçumda uçan martılar, limanda bir karabatak kalakalmışız. Ben bazen burdan arkadaşlar sizlerle, dün sabah dagılmış saçlarımla konuştum. Bir liman kıyısında. Sonra yeni baştan başlamak için güzelleşen yüzümle, ayrıldım limandan.  Yürüdüm umutların tükenmeyeceğini bildiğim düşlere.

                                                                                    vuslatdiyar.