öyle kötü zamanların ardından insan bir yağmurla silkiniyor sizi seven birkaç insanın gözlerinden dökülen. yerden kalkıyoruz umutlarımıza tutunarak.hayat oysa ayağa kalkacak kadar bile anlam taşımıyor çoğu zaman.insan soruyor kendine ve bu soruya cevap vereceğini düşündüğü her nesneye, ''bu mücadele neden?''. bu sorunun elbette birden fazla cevabı var; fizyolojik direnç mi dersiniz, ruhsal tatmin duygusu mu, hayata dair dini anlayışımız mı, birileri için yaşamak zorunda oluşumuz mu? evet bunların hepsi gerekçe olabilir insanı güçlü kılmaya ve her zaman zorluklarla savaşmak adına güçlü ve tetikte olmaya. ama bunların üstünde, unuttuğumuz ve bence hayatı gerçekten anlamlı kılan es geçtiğimiz bir şey var: hayallerimiz...insanı en yoksun, en bedbaht,en yorgun, en hasta halinde direnmek ve yıkılmamak ayağa kalkmak, adına güçlü kılan şey değil midir hayallerimiz.bazılarının bildiği bir kaçı ve kimsenin bilmediği pekçoğu ile hayatımızın en önünde durur hayallerimiz.bir gazete küpüründe, bir kitap sayfasında,yekpare bir cümle hayatın her köşesinde yazıyor o atasözünü.umut, fakirin ekmeğidir. yaşlı bir adamın yüzünde, hastane koridorlarında, ne çok sıkıntılara adı kazınmış duvarlarda ve bazı ağaçlardaki baş harflerinde.

şuan biliyorum ki pekçoğunuzun hayatın içinde yaşadığı pekçok ızdırap ve sıkıntı anında aciz ve çaresiz kaldığı zamanlar oldu.ayrılık,yoksulluk ve ölüm üçleminde yazılıyor şiirler,şarkılar umuda. hepimiz pekçok güzel sözle tamamlamak isterdik bütün gözucu bakışlarımızı her neyi özlüyor ve düşlüyorsak.ama olmuyor işte ve hep elimizde kalan hayallerimiz oluyor.ama buna ne yazıkki demek bence yanlış olur çünkü ben artık anlıyorum ki olmayan ne varsa zaten olması sakıncalı şeyler.hep sevilip kavuşulamayan ve saçmasapan bir sebepten ayrılınan sevgili,alınamayan eşya, sahip olunamayan yetenek, yaşanılamayan bir şehir, konuşulamayan bir dil, girilemeyen bir ortam ve daha pek çok şey.işte o direnişlerde neler yapıyoruz farkında olmadan ve ne potlar kırıyoruz umarsızca.yeni bir başlangıç yapma hayaliyle her ne buluyorsak o an sarılıyoruz özlenen şeyin hayaliyle.oysa yitirdiklerimiz belki de görmeyi bilemediğimiz ve belki bulduklarımız zaten unutmaya çalıştığımız ve hiç bir zaman yeni bir başlangıç olmaz çünkü her başlangıç zaten yenidir, elimizde kalan tek şey ise koskoca yalnızlığımız...