Ne güzel bir duygudur birine gönül vermek ona aşık olmak. onu görünce heyecanlanmak onun yanında kendini huzurlu ve mutlu hissetmek. hepimizin yaşantısında bu duyguların yoğun yaşandığı anlar olmuştur.

8 yıl boyunca biri sevdim onunla evlenecektik. oda beni severdi veya en azından ben öyle bilirdim. o yanımda olunca dünya yaşamaya değerdi.

12 yaşında baslamıstık biribirimizi sevmeye kapı komsumuzdu, günün çoğunu beraber geçirir doya doya gezer eğlenirdik. ailelerimiz benim askerliğimi yapıp gelmemi bekliyorlardı düğün tarihini belirlemek için.

benim pastanesi olan bir arkadasım vardı. orada buluşurduk genelde. çalışma saatlerinden doğan bütün boş zamanımızı o pastanede geçirirdik hep. benim geç geleceğim günlerde içim rahat olurdu, sevdiğim insan arkadasımın pastanesinde derdim bir zarar gelmez nasılsa..

ve beklenen gün geldi çattı benim yoklama yanı askerlik için ilk davetiyem gelmişti. yerim belli oldu ve askerlik için veda turlarına baslamıstım. neyse günler su gibi akıp geçti ve ben ankaraya acemi birliğime katıldım. ilk zamanlar telefon la görüşmek bir acemi asker için zordur bunu askerlik yapanlar bilirler. bir iki ay o şekılde geçti. dağıtım iznine gelmeme yakın bir defa telefonla konuşabıldım o canımdan çok sevdiğim insanla. ama mutsuzdu sesinden anlamıştım. askerliğin verdigi özlemdendir diye düşündüm ben.dağıtım iznine gelmeden usta birliğime katıldım 10 gün daha erken bitirip sevdiğim insana bir an önce kavuşayım diye. usta birliğim istanbul bayrampaşa cezaevi ne çıkmıştı. ilk 3 ay hiç konusamamıştım sevdiğimle. bir türlü telefonla ulaşamıyordum ona. ailemden onun haberini alıyodum hep. bu arada pastanesi olan arkadaşımda benden 3 ay sonra askere gelmiş usta birliği benimle aynı yere çıkmıştı. bir taraftan sevdiğime ulaşamamak üzüyorken beni , diğer yandan ise cocukluk arkadasım da aynı yere düşmüş beraber askerlık yapacaz diye sevinç yaşıyodum içimde.

geldi arkadasım bizim yan bölüğe düşmüştü ben onun üst devresiydim gücümün yettiğince kollayacaktım arkadasımı kımse ezemeyecektı. ama beni ona gelen bir telefonun bu kadar ezeceğini hiç düşünememiştim.

kulubede telefon sırası beklerken çalan telefona ben bakmış, ve duyduğum ses tonu benı yıkmıstı. telefonun ucundaki ses arkadasımın ismini vererek onunla görüşmek istediğini söylemiş, onun nöbette olduğunu öğrenerek kendisi yok kim aradı diyeyim dediğimde ise sevgilin aradı dersınız derken bile benım sesimi tanımamıstı.. yıkılmıştım o an.

arkadasım dediğim sevdiğim insanı güvenip teslim ettiğim insan sevdiğim insanı seviyordu ve benden habersiz. kahrettim kendime insanlıktan uzaklaştım eşşeklik buya. halbuki değermiydi öylesi insanlar için kendini harap etmeye. zaman geldi geçti bunlar evlendiler ve bir yıl evli kaldılar sonra antalyaya yerleştiler. 1 yıl kadar geçmiştiki boşandıklarını duydum. arkadasımın babası yanı eskı sevgılımın kayınpederi zorla sahıp olmuş gelinine. bunu yediremeyıp boşanmış donmüş baba evine. ilk gördüğümde sadece neden dedim ? neden böyle bir şey yaptın diye. cevabı hikayeden daha tüyler ürperticiydi. BANA SEN ASKERKEN ZORLA SAHIP OLDU MECBURDUM DEDİ... kime neye ne hakla kızacağımı şaşırmış bir vaziyette lanet ettim yaşananlara. şimdi duydumki evlenmiş vermişler bir yaşlı adama emekliymiş maaşıda varmış mutluluk maskesını takmış dolaşıyormuş. ALLAH mesut etsin dedim kendi kendime..

Değermiydi Be Sürgün Sevdam?