Cocuklugum
28 Ekim 2009, 20.12 A- A+
Birkac gündür kizimla dön dönecek yani yakan cember oynuyorum. O kadar mutlu oluyorki; anlatamam. Hani 3-5 cocuk daire olur, bir tanede ebe olur; ebe o daire etrafinda dolanir, elinde bir mendille; Hani bir tur atip geldiyse mendili arkasinda biraktigi oyuncu farkinda degilse onu mendiliyle döver, Hani tur atarkende Dön dön dönecek, Haci baba gelecek, Telik papuc alacak diye sarki söylerdi. Gercekten biz cocuklugumuzu yokluklar icinde ama doya, doya yasadik. Cocuklarimiz ne yazikki sokaga bile cikamiyor, Arkadas edinemiyorlar, sadece yuvalarda, Biz sokaklarda büyümüstük, Annelerimiz dilim ekmege bir parca sanayagli salca surer, bizi gene sokaga yollardi. O zaman bilgisayar oyunlari falan da yoktu. Top oynardik iki tas dikerdik kale yapardik, yada voleybal oynardik bir elektirik diregi birde bir komsunun kiremeitligi yeterliydi. Kartondan at arabasi yapar, birimiz at olur birimizi ceker, sonra sira degisirdik. abilerimize, amcalarimiza, babalarimiza yalvarirdik bize bir ucurtma yada telden bir araba yapsin diye. Eger istegimiz gerceklesirse bizden daha mutlusu olmazdi. Simdiki cocuklar ne yazikki hayati tanimaya eksilerle basliyor. 1972 yili sonuydu evimize Televizyon geldi. Ne yazikki bende o günden sonra sokagi bosladim. 3 cocugumdada kendimi göruyorum simdi, Sokaga cikmak istemiyorlar. Tek eglenceleri Televizyon seyretmek. Keske Televizyon icat edilmeseymis diyesim geliyor bazan. Saygilarimla.
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış :( Yazık ama blog sahibi senin yorumunu bekliyor olabilir