Ey kurban olduğum Rabbim şu yarattığın kullarının bazıları neden bu kadar pişkinler? Nasıl olabiliyor da insanlar gerçeğin tam tersi olduğunu bile bile yalan konuşabiliyorlar? Hiç mi utanmaz bir insan, ya gerçek ortaya çıkarsa o zaman ne yüzle bakarım diye hiç mi düşünmez? Ya da zaten ar damarları mı yok ki yüzleri olsun? Peki ya başlarını yastığa koyduklarında bu vicdan denen şey hiç mi sızlamaz içlerinde?

Gözümün içine baka baka yalan söyleyenlerden bıktım.. Sanalda herkes böyle deyip geçiştirmeye çalışsak gerçektekilerden kaçamıyoruz  gerçekte de böyle.. Tamam milyonda bir doğru insanlar da var elbet ama öyle azlar ki.. Nereye gidiyor bu insanlar doğruluktan bu kadar uzaklaşıp nereye gidiyorlar?

Ben, karşımdaki ve Rabbim gerçeği biliyor ama insan sandığım karşımdaki öyle yalanlar üretiyor ki hayretle izliyorum.. Sabretmek erdemdir diyorum sabretmeye çabalıyorum ama yüküm öyle ağır ki.. Sadece Rabbime sığınıyorum ah alanlar elbet bir gün ettiklerini bulurlar umuduyla yaşayıp "ya sabır" diyorum... Gerçeğin bir gün gelip karşılarına çıkmasını dilemekten başka yapacak bir şey olmaması insanı yoruyor.. Sabır bu.. O da tükeniyor...