Uzun zamandır kendi anaforlarımla boğuşuyorum aslında..
neydim,neyim ve ne olcağım kaygısıyla yaşamak bu sanırım..
hiç bi zaman önemsemediğim bi şehirde önemsenmeyen biri olmaktan yakınmam kadar çelişkili bişey olamaz biliyorum..
ama malesef yaşama gözlerini açmak demek onu görmek demek değil..
biryerlerde ördüğüm şeyleri söken düşüncelerim var..
ve yine aynı yerlere yakın başka biryerde de herseferinde yeniden ör diyen birileri..
bu kendimle çatışma dediğim şey beni gereginden fazla oyalamaya başladı ..
hakiat diyosunuz belkide basit bi depresyon..yeter artık bukadar karamsar olmamalı diyenleriniz bile olucaktır..
ama ben olmam gereken kişiden bi hayli uzağım nedense..
içimdeki, dışımdaki ve ikisinin arasında bulunanan ne olduklarını tahmin edemediğim  bikaç kişilik oluverdim..
bu engellenemez bişey..
orda öylece beni yiyen ve zamanımı erezyone eden bi durum..bunu biliyorum..
ama bilmek herzaman çözüm olmuyo..
bir çıkış yada bi şıyrılış beklentisinden uzaklaşalı çok oldu..
ben kendi yıkılışımı hür irademle destekliyorum..
inandığım ve inanmadığım bi sürü işin altına alnım açık imza attım ve onur dediğiniz şeyin tanımını sizlere bıraktım..
sonbahar güz yada eş anlamlısı neyse hayatımın o devresindeyim sanırım..
bunu bi intahar mesajı sanmayın ben depresyonumu ondan kurtulamayacak kadar çok seviyorum..
aslında bunda diğer gereksizliklerimin yanına koyabilirsiniz..
neyse ne..