Arslan çakal ve kurt arkadaş olmuş ormanda derin bir sohbete dalmış konuşuyorlarken, tam karşılarında bulunan ırmak kıyısına bir ceylanın indiğini gören kurt. Arslan kardeş sohbet güzel güzel olmasınada karnımız açıktı. Şu  ırmak kıyısına inen ceylanı avlasak hiç fena olmaz der.

           Arslan durun o işi bana bırakın der, bir şimşek hızıyla ceylana doğru koşup bir pencede ceylanı yere serer ve boğazından tutuğu gibi arkadaşlarının yanına döner. Çakalla kurdun ağzının suları akmaktadır. Arslan kurda döner ve der ki: pay yapta şu ceylanı yiyelim der. Kurt derki  arka butlarla pirzolası  sana aslan kardeş, ön butlarda bana bizden arta kalanı da çakal kardeşe. Arslan bu pay dan hiç hoşnut olmamışdır, bir esmiş, bir kükremiş, bir penceyle kurdun cansız bedenini yere sermiş.

         Arslan dönmüş çakala hadi şimdi sen pay yap bakayım demiş. Çakal söze başlamış: efendim, sen ormanlar kralısın ne haddime sizinle bay yapıp yemekte beraber olmak. Siz buyurun afiyetle karnınızı doyurun, tıka basa yiyin sizden arta kalanla ben karnımı doyururum. Arslan garip  bir şaşkınlıkla çakala döner ve der ki. Sen bu pay yapmayı kimden öğrendin çakal kardeş.

          ÇAKAL DERKİ YERDE YATAN  KURT KARDEŞTEN.