Bir kişinin eşeği çamura batmıştı.Adam aşağıdan alıyor,yukarıdan alıyor,eşek kurtulamıyordu.Adamcağız öfkelendi.Elinden bir şey gelmeyince diline kuvvet verdi,başladı sayıp sövmeye.Sövgüde öyle ileri gitti ki,devlet büyüklerini,hatta padişahı bile geri komadı.Tesadüf bu ya,bu sırada padişah oradan geçiyordu.Adamın söylediklerini iştti.

-Ey kötü adam,dedi,eşeğin çamura battıysa,ayak direyip çıkmıyorsa bundan ben padişahın kabahati ne?

Adam cevap bulamıyorken yanındakilerden birisi:

-Padişahım,dedi,vurdur boynunu şunun.

Padişah düşündü,taşındı.Evet,öfke baldan tatlıydı ama,öfkeyle kalkan zararla otururdu.Padişahtı,ondan büyüklük beklenirdi.Tuttu,adamcağıza kürk verdi,altın verdi,at verdi.Böylece öfke zamanında merhamet etti.Bir zaman sonra birisi adama sordu:

-Nasıl oldu da o gün ölümden kurtuldun?

-Yo,dedi adam,o sırada dertliydim,kerndimde değildim.Bana yakışanı yaptım.Padişaha gelince,o padişahtır.O da kendine yakışanı yaptı.