Hayat Devam Ediyor Tüm Yaşananlara Rağmen
29 Nisan 2010, 00.24 A- A+
Çoğumuzun, hayatımızın en az bir döneminde ya teselli edilirken duyduğumuz ya da teselli ederken kullandığımız cümleler bunlar. İnsanın içini en çok acıtan ve aynı zamanda insanı en çok avutan cümleler; kahredici ama bir o kadar da doğruluk payı yüksek... Doğru ya, hayat devam ediyor ! Yaşamak için; yemek yememiz lazım, uyumamız lazım, işe gitmemiz lazım, konuşmamız, ağlamamız, gülmemiz...
Biz hayatımıza devam ede duralım, dünyanın her yerinde savaş, açlık, ölüm... kol geziyor. Her gün ama her gün, insanoğlunun maruz kaldığı bu dramlardan birine tanık oluyoruz gazete ve televizyonlarda. Özellikle o savaş görüntülerinde; ölümle hayat nefes nefese bir yarış içerisinde adeta. Birinin pençesi diğerinin omuzunda, hangisi galibi bu yarışın ; belli, belirsiz... Olup bitenler ölümü galip göstersede , hayat da yabana atılacak kadar ümitsiz değil sanki. Bizler ise sadece yarışanların nefeslerinin duyulacağı bir sessizlikle rahat koltuklarımızın içerisine adeta sinerek, izliyoruz bu yarışı. İzliyoruz da izlediklerimize dayanabiliyor muyuz ? Bizlerin çoğu çoğu 1-2 dakika bile izlemeye dayanamadığı bu görüntüler ; ölüme yenilmeyipte hayatta kalanların belleklerine ise bir daha silinmemek üzere kazınıyor oysa.
Gördüklerimiz karşısında üzülüyoruz, içimiz tarif edilemeyecek bir acıyla doluyor. Ah, ölenle ölünmüyor işte ! Hayat devam ediyor, tüm yaşananlara rağmen. O görüntülerin başından kalkıp, sofraya oturuyoruz. Az önce izlemeye dayanamadığımız için kapattığımız televizyondaki; patlayan bombalardan korunmak için, birbirlerine sarılarak bir duvarın dibine sinmiş, hissettikleri korkudan dolayı kocaman açılmış gözleriyle objektife bakan çocukların görüntüsü tabağımızdaki çorbaya aksediyor birdenbire, büyük bir iştahla çorbamızı kaşıklayabilir miyiz artık? Okuduğumuz gazetenin, kitabın sayfalarına düşüyor; eller üzerinde , acı dolu haykırışlarla hastahaneye yetiştirilmek istenen çocuğun görüntüsü, devam edebilir miyiz okumaya şimdi? İyi uykular dileyip yatağına yatırdığımız küçücük kızımızın ya da oğlumuzun, sevgi dolu öpücüklerimizi konduracağımız yanağına; hastahaneye yetiştirelemeyen çocuğun anne ve babasının feryat eden görüntüleri yansıyor. Güven içerisinde uyuyan çocuğumuzu mutlulukla öpebilir miyiz artık? Yok yok mutlulukla değil, olsa olsa ancak; şükür duyguları içerisinde, hüzünlü öpücüklerimizi kondurabiliriz o; candan daha can yanaklara, gibi geliyor bana.
Hayata dair binlerce görüntü. Ve o görüntüler kadar binlerce hayat... Ve belki de boyumuzu aşkın bu görüntüler karşısında yapabileceğimiz tek şey, olan bitene hep seyirci kalmak !
Biz hayatımıza devam ede duralım, dünyanın her yerinde savaş, açlık, ölüm... kol geziyor. Her gün ama her gün, insanoğlunun maruz kaldığı bu dramlardan birine tanık oluyoruz gazete ve televizyonlarda. Özellikle o savaş görüntülerinde; ölümle hayat nefes nefese bir yarış içerisinde adeta. Birinin pençesi diğerinin omuzunda, hangisi galibi bu yarışın ; belli, belirsiz... Olup bitenler ölümü galip göstersede , hayat da yabana atılacak kadar ümitsiz değil sanki. Bizler ise sadece yarışanların nefeslerinin duyulacağı bir sessizlikle rahat koltuklarımızın içerisine adeta sinerek, izliyoruz bu yarışı. İzliyoruz da izlediklerimize dayanabiliyor muyuz ? Bizlerin çoğu çoğu 1-2 dakika bile izlemeye dayanamadığı bu görüntüler ; ölüme yenilmeyipte hayatta kalanların belleklerine ise bir daha silinmemek üzere kazınıyor oysa.
Gördüklerimiz karşısında üzülüyoruz, içimiz tarif edilemeyecek bir acıyla doluyor. Ah, ölenle ölünmüyor işte ! Hayat devam ediyor, tüm yaşananlara rağmen. O görüntülerin başından kalkıp, sofraya oturuyoruz. Az önce izlemeye dayanamadığımız için kapattığımız televizyondaki; patlayan bombalardan korunmak için, birbirlerine sarılarak bir duvarın dibine sinmiş, hissettikleri korkudan dolayı kocaman açılmış gözleriyle objektife bakan çocukların görüntüsü tabağımızdaki çorbaya aksediyor birdenbire, büyük bir iştahla çorbamızı kaşıklayabilir miyiz artık? Okuduğumuz gazetenin, kitabın sayfalarına düşüyor; eller üzerinde , acı dolu haykırışlarla hastahaneye yetiştirilmek istenen çocuğun görüntüsü, devam edebilir miyiz okumaya şimdi? İyi uykular dileyip yatağına yatırdığımız küçücük kızımızın ya da oğlumuzun, sevgi dolu öpücüklerimizi konduracağımız yanağına; hastahaneye yetiştirelemeyen çocuğun anne ve babasının feryat eden görüntüleri yansıyor. Güven içerisinde uyuyan çocuğumuzu mutlulukla öpebilir miyiz artık? Yok yok mutlulukla değil, olsa olsa ancak; şükür duyguları içerisinde, hüzünlü öpücüklerimizi kondurabiliriz o; candan daha can yanaklara, gibi geliyor bana.
Hayata dair binlerce görüntü. Ve o görüntüler kadar binlerce hayat... Ve belki de boyumuzu aşkın bu görüntüler karşısında yapabileceğimiz tek şey, olan bitene hep seyirci kalmak !
YORUMLAR
ekleyebilecek hiç bir şey bulamadım... o kadar doğru ve eksiksiz yazmışssınızki !!
ewttt malesef öğle.. yetersizlik duygusuyla hayat dewam ediyor :))
İnsan anca kötü zamanında şükür eder verilenlere... Diğer bi konu ise o gördüğümüz dramları aslında hergün sokaklarımızda yaşanıyor. Televziyon'dan izleminize gerek yok hergün sokakta yatan insanlarımız ve onları dışlayan bizler diyeceğim... Adam ( çocuk ) neden bu hale düşmüş nasıl olmuş neden bu adam birisin önünü kesip para istiyor. neden bizlere onları dışlıyoruz sonra da diyoruz kimler bu millete kin besliyor.