Yillar oncesine,cocukluk gunlerime donup baktigimda,bizim suclarimiz cok farkliydi.Istiklal marsi okunurken duzgun durmamak,buyuklerin yaninda edebe aykiri oturmak,okul koridorlarinda kosmak,misafirlige gittigimizde ikram edilen sekerden iki tane yada daha fazla almak,giden arabalarin arkasindan kosmak, sokakta top oynamak vesaire.bunlar di bizim cocuklugumuzun masumane suclari.   Oysa simdi ki cocuklarin suclari cok farkli. annesini kesmek,babasini silahla tehdit etmek, kose basinda ogretmeni sislemek,gizli kameralara el sallayarak hirsizlik yapmak,araba yakmak ve daha bissuru akil almaz suclar.

o zamanki biz mi farkliydik yoksa simdiki biz mi? o zamanki cocuklarmi farkliydi yoksa simdiki cocuklarmi? ne oldu bize ki yani basimizda buyuyen cocuklarimiz, biz farkinda olmadan ellerimiz arasindan kayip gidiyor.ne oldu bizeki o masum yuzlu sevimli cocuklar bir sure soora dunyamizi zehir edecek birer suc makinesi haline donusuyor?acaba o zamanki egitim metodlarimi cok farkliydi sizce.

cocuklarimizi nerde ne zaman ve nasil kaybettik diye soruyorum kendime.soruyorum ve tek bir cevap buluyorum sadece. BIZ KENDIMIZI KAYBETTIGIMIZ GUN KAYBETTIK COCUKLARMIZI DA. BIZ, BENLIGIMIZI YITIRDIGIMIZ YERDE YITIRDIK ONLARI, BIZ ASLIMIZI UNUTTUGUMUZ ZAMAN ONLARIDA UNUTTUK, SIMDI SOYLEYIN BANA, SUC COCUKLAREIMIZIN MI BIZIMMI?.....

bir nesli kaybetmek uzereyiz, ama hicbirsey icin gec degil. kayip bir neslin icinden, yeni yepyeni bir altin nesil cikarmakta bizim elimizde degilmi? haydi anne babalar ve anne baba olmayi hayal eden sevgili gencler,modern internet caginda cocuk yetistirmenin zorluklarini unutmadan,gelecegin dinamitleri olacak nesiller yetistirmek icin,gecmisimizi gelecegimize isik olarak kullanalim ve biraz daha cocuklarimiz uzerine egilelim SAYGILARIMLA       O.A