Hani varya o sokaklarda ki çoçuklar …


Bazen ışıklarda mendil satan…  Bazen yağmurda köşelere sığınan çocuklar..

Sıcak arabamızın camlarını açmaya üşenirken , hayatın acımasız yüzünü daha çok erken gören bu çocukları görmezden geliriz ya hani… 


Üvey anaları istemediği için çocuklarını çalıştığı işyerinin mutfağına kilitliyor, sabahları gün ağarmadan çıkarıyordu onları o soğuk, o şefkatsiz yerden, karanlık yüzlü baba veya annesi  v.s... 

Kimsesi yok mu bu çocukların …

Babaları var dimi …hani bu baba sorumluluk sahibi ya.. 


Bir umutla yuvalara emanet edilen çocuklar.


Kimsesizlik bence bu olsa gerek…ne acı……


işte onlar … o minik yürekler…….sevgi dolu gözler .... 

Neye muhtaçlar biliyor musunuz…
Hissediyor musunuz onların çığlıklarını …
Duyar gibi oluyor musunuz…



Evet tek eksikleri ne biliyor musunuz


İnsan ne ile yaşar diye bir kitap yazmış TOLSTOY
Sıralıyor cümleleri tek tek, satır satır, hece hece…
Ve diyor ki insan SEVGİ ile yaşar.


Çoğu zaman anlamını yitiren, günlük koşuşturmalarımızda , her gün hiç düşünmeden, umursamadan üstüne basa basa yürüdüğümüz bu topraklar bize gün gelecek bağrını açacak
Bunu sizde bende çok iyi biliyoruz …

Mühürlenmiş kalplerimizin sevgiye,
hoşgörüye açılması çevremize, çocuklarımıza, o minicik ellere biraz daha duyarlı olmamız dileğiyle………….