Bu gün sabah saatlerinde ısrarla çalan kapının ziline uyandım. Kapıyı açtığımda  komşulardan biri, balkona kuşlar girmesin diye iyice sarıp sarmalamış olduğumuz fileye bir güvercinin takılı kaldığını söyledi.. Kapıyı kapatır kapatmaz panik içirisinde balkona koştum.etraftaki komşuların meraklı bakışlar içerisinde yönlendirmeleriyle kuşun asılı kaldığı yeri bulup, güvercini kurtarmaya çalıştım.Tabi daha önce buna benzer bir durumla karşılaşmadığım için nasıl tutucam, canını acıtırmıyım korkusuyla bir süre gel gitler yasadıktan sonra, komşularında ''kızım korkmaa!'', ''kızım gagalamaz, hadii:@'' gibi yorumlarıyla dahada panikleyerek, bir anda gövdesini kavrayıverdim kuşun. File ayağına öyle bir dolanmıştıki neredeyse düğümleşmişti. Ayağını kurtarmam epey bir vaktimi aldı.Allah'tan kurtardığımda havaya salmamamışım kuşcağızı... Balkon betonuna koyup kendisi uçsun istedim. Ama bir türlü uçmadı. Hareketsiz kanatlarını bile kıpırdatmadan öylece duruyordu. Dayanamayıp balkona koydum. Topallaya topallaya köşelere kaçtı.Nasıl olsa biraz sonra uçar gider diye düşündüm. Odama geçtim. Yaklaşık bir on dakika sonrasında halen orada harekesiz durduğunu farkedince, hemen bilgisayarı açıp veteriner numarası arayışına koyuldum..Bulduğum ilk numarayı tuşladım, veteriner hekim telefonda yardımının dokunmayacağını ve zaman kaybetmeden bir hekimin görmesi gerektiğini söyledi. Hemen hazırlanıp evin içinde elime gecen ilk havluya güvercini sarıp veterinere gitmek üzere yola koyuldum. İşte serüvenimiz başlıyor..

          Evin bir kaç sokak ilerisinde bir veteriner buldum.İçeri girdiğimde durumu anlatıp kuşu hekimlere teslim ettim. Kuşla beraber muayene odasına gectiler.Bende o esnada kendi kendime ohh şükür iyileşecek, bilinçli bir ortamda, artık muayene ücreti neyse öder çıkarım diye düşünüyorum:) Bana seslendiler odaya gittiğimde kaç saattir asılı kalmış olabileceğini sordular. Bildiğim kadarıyla cevapladım. Sonrada bana su cümleleri yönelttiler: '' kuşu alıp götürebilirsiniz, arzu ederseniz bizdede kalabilir.'' bende '' tabii sizde kalsın ben anlamam ki, çok teşekkür ederim'' diye bir cevap verdim. ''tamam bizde kalsın ancak iyileşeceği güne kadar kaldığı zamanda bakım ücretlerini alırız'' dediklerinde istemsiz bir şekilde sinirlendiğimi hissettim.Şaşırmıştım açıkçası.. ''Öylemii o halde bana neler yapacağımı, nasıl bakacağımı anlatın ben bakacağım'' dedim. Gülermisiniz ağlarmısınız bu duruma. Sanırım ben Türkiye'den çok fazla soyutlamışım kendimi herşeyin paraya dayandığını unutmuşum.Eee başa gelen çekilir. Şuan da iyileşinceye dek çıkarsız, menfaatsiz bir anlayışla bakılmak üzere benimle kalacak olan davetsiz misafir yaralı bir kuşum var..

          Bu durum bana şu olayları anımsattı: Hani haberleri izleriz yaa adamın birine araba carpar, etraftaki insanlarda sanki hiç bir şey olmamış gibi yollarına devam ederler. Neden bu kadar duyarsızız? Neden bu denli insanlığımızı yitirmişiz? zora düşmüş olan her ne olursa olsun bir el uzatmak bu kadarr zor mu arkadaşş!...
          Ben şimdiye kadar hiç sırt çeviremedim, çok şükür bu uğurdada hiçbir kaybım olmadı. Korkmayalım bu kadar arkadaşlar kaybeden biz olmayız..
          Sanırım en büyük eksiklerimiz biraz hoşgörü ve biraz da duyarlılık...(aslında say say bitmezde yeter kısa tutayım.)

          Değerli vakitlerini ayırıp okuyan herkese şimdiden teşekkürler..

                                                                                     Herkese saygılar ve sevgiler..