Şu sıralar bu soruyu kendime devamlı sorup duruyorum. Neden mutlu olmayı başaramıyorum? Hayattan beklentilerim ne? İnsanlardan beklentilerim ne? Kendimden beklentilerim ne? Aaa sorularıma bakınca hepsinin sonunda bir beklentiye yanıt aradığımı görüyorum. Beklentiler mi acaba beni mutsuzluğa sürükleyen bilemiyorum. Neden-sonuç ilişkileri, çıkarlar, egolar, içimizde barındırdığımız hırslar, belkide kendimize bile itiraf edemediğimiz üstünlük kurma çabaları... Oluruna bırakmakta insana kadercilik gibi geliyor. Ama hepsini birden ele alıncada tıkanıp kalıyorum. Hadi bazen polyannacılık oynayayım diyorum. Hatta arada bir abartıp kendi kendime mutluluğa giden yolda atılan adımlarla ilgili, sonununda mutlulukla bittiği hikayeler üretiyorum:) Anıı kurtardık diyelim ya sonrası? 

Büyükannem zamanlarına bakıyorum, azıcık aşımm ağrısız başımm derlermiş ya hep. Acaba artık herseye rahatlıkla ulaşabiliyor olmamız mı bazı şeyleri yitirmemize neden oluyor?. Sanki zincirin halkaları hepsi. Ve birbiriyle bağlantılı. Hadi konuyu biraz daha açalım. Hangimiz ''Ne mutlu bana iyiki bu hayata gelmişim'' diyor aramızda? Ya da hangimiz ''Çooook mutluyum!'' diyebiliyor tek solukta... Alışkanlıklarımız, bıkkınlıklarımız, monotonluklar, ayrılmalar, vefatlar, terkedilişler vs.. ne çok şey var hayıflanmak için öyle değil mi?

Elbette mutluluktan havalara uçtuğumuz, kendimizi şanslı hissettiğimiz, etrafımızdaki insanlarla doyasıya eğlendiğimiz, güzellikleri görebildiğimiz anlarda var. Lakin daha fazla canını acıtan  tarafa yönelir ya insan. Benimde sizlerle paylaşmak isteğim bu...

Çok sevdiğim şair Can Yücel bir şiirinde;

"Sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır;
Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,
Kendi imalatımız küfeler.

Ne kadar da doğru söylemiş... Mutlu olmayı başaranda bizleriz, mutlu olmayı başaramayanda... Ama herşey kendi elimizde... 

Hayatta herzaman mutlu olmanız dileğiyle...

Değerli vakitlerini ayırıp okuyan herkese teşekkürler..