Herzaman bilinmezliğin kuşkularından yakınır dururdum.Ne olacağını bilmediğimiz yarınımız gibi..Her gece yastığa başımı koyduğumda yeni bir güne uyanmak üzere yatıp yeni umutlarla ve güzelliklerle uyanmayı diliyorum. Dün gece gibi...

Ara ara bloglarda ele alınan bir konudur; güvenmek, karşılık görememek özelliklede sanalda dost bulamamaktan  yakınır durur bazı blogcular... Bu gün benim konumda YİTİRMEK!, güvenin zedelenmesi hatta inançlarımın bile  zedelenir hale gelmesi...

Yeni tanışılan yahut şöyle ifade etmeliyim sonradan oluşan samimiyetlerin (arkadaş,sevgili,komşu,dostlar vb.) bir takım sebeplerle kaybedilmesi bile insanı ne kadar derinden sarsar ya.. Heleki bu yitirmelerin içerisine kendi canından, kanından ailenden bir insanı yitirmenin acısı mukayese bile edilmez.. Hemde bu yitiriliş takdir-i ilahi değilde, takdir-i şahsi olunca! işte benim acım kat ve kat arttı.
 
Nasıl olurda yakıp yok etmeyi bir anda silebilmeyi göze alabilir insan. Bu kadar basitliğe meydan okuyan şu hayatlarımızda nasıl olurdaa bu basitliklere denk davranışlar içerisine gireriz... Kelimelerim düğümleniyor boğazımda, yazıya dökmekte bile zorlanıyorum şuan... Asla ağlamayacağım derken bile kendimi kandırıyorum ve bunu yanaklarımdan
süzülen yaşlarla farkediyorum. :(

Şu soru aklıma geliyor. Bu hayatı neden yaşıyoruz? Dünyaya gelmiş olup yaşamamız gerektiği için mi? yani hayatın değişmez döngüsü olan doğmak, büyümek ve ölmek üzerine olan bir tamamlanış mı bu?... Yoksa yaşam denilen 50-70 yıl arasında ömür biçilen zaman diliminde bir diğer evrimi tamamlama aşamasında içerisine ayrıca degerlerimizi,
benliğimizi, Adımızı iyi anılır bir hale dönüştürüp yok olma zamanını mı beklemekteyiz..

Bu gün biraz daha iyi anlıyorum ki, kendimin dışında kalanlara olan güvenimin kayboluşunu yaşamaktayım. En büyük değerim ailem derken, onlardan birinin beni bu hale getirmesine akıl erdiremiyorum. Yüreğimin kolu kanadı kırılmış kıvranıyor, diğer taraftanda bir yılan olmuş ve kuyrugunu acımasızca baltasıyla kesen avcıyı (Canını) sokmayı bekler halde..
Sanki can öyle acıtılmaz böyle acıtılır dercesine. Ama bir anda silkeleniyor ve kendi değeriyle başbaşa kalmasının en büyük ceza olduguna kanaat getiriyorum. Tüm bu duygusal zelzelişlerin ve derin  üzüntünün eşiğinde yine kendi kabuguma çekiliyorum. Hayatta en büyük erdemimdi susmak, bu gün malesef bu erdemi sergileyemiyorum.Sanki yazdıkça rahatlayacakmışım gibi geliyor. Tüm yutkundugum sessiz kaldığım anları şu anda kelimelere döküp yazarken aslında çığlık çığlığa döküyorum içimdekileri...

Artık kızmayacağım dostlarıma, artık kızmayacağım yanlışını gördüğüm herhangi bir insana. Başımı çevirip sadece gideceğim. Onlar kim ki.. Kızıp üzülmeye bile benim hakkım yok ki.. Bundan sonra başımı yastığa koyduğumda dualarıma birazda gamsız  olabilmeyi ve hayatta heran  yanlız kalabileceğimi ve buna hazırlıklı olup tek başınada olsa ben VARIM herşeyin üstesinden gelebilirim diyebilmeyi istediğimi ekleyeceğim.

Kalbimin ipi koptu bu gün. Ve kopan yere öyle sıkı bir düğüm attım ki artık en sağlam yer o düğüm. Ama biliyorum elim ne zaman o düğümün üzerine gitse canımı acıtacak olanda yine o düğüm olacak.. Olsun varsın yakın canımı, acıtın, dağlayın ellerinizle yüreğimi ben bununda üstesinden gelirim.

Aslında daha neler var içimde ama dilim varmıyor, parmaklarım yazamıyor... Söz gümüşse sukut altınmış. Yine bu erdemli hallere bürünüp
kalabalıktaki nokta olayım...