NEDEN KONUŞAMAMAK?
09 Mart 2011, 19.07 A- A+
Ne hissediyor hayata dair, bana dair diye düşündüm.Sevgisizliğini biliyorum ama yapmak istedikleri konusunda bilgi sahibi değilim. Dar alanda kısa paslaşmalarda çözünürlük getirmiyor. İçimizden geçenleri bir başkasının da aynı şekilde hissetmesi zor.
Konuşamamanın paylaşamamanın verdiği rahatsızlık ilişkilere darbe vuruyor. Herkes içinden düşünüp sonucunda karşısındakini yargıladığında da hava hep olumsuz esiyor. Sorunların üzerine gidildiğinde sonuç olumsuz dahi olsa paylaşmanın verdiği bir huzur oluyor gibi geliyor bana. Aynı fikirde olmasalar dahi ayrı fikirleri taşıdıklarından emin oluyorlar o zaman hayatı paylaşıp paylaşmama konusunda daha gerçekçi kararlar alabiliyorlar.
Teknik olarak da iş yerlerinde çok faydalı olduğu savunulan plansız "brain storm" (beyin fırtınası) nasıl katkı sağlıyor, çözünürlük getiriyorsa ilişkilerde de konuşma için karşısındakinin düşünceleri doğrultusunda değil kendi düşüncelerimizi açık açık aktarma şansını elde etmeli ve kullanmalıyız. Beni anlamıyorsun demek için karşısındakinin ne demek istediğini anlamak ve dinlemek önemli. Ön yargılı davrandığımızda istemediğimiz bir insanı dinlemek için çaba sarfetmeyiz nasılsa şöyle demek istiyor diye yargılarız. Öte yanda hoşlandığımız biri ise onun özürlerini, yapamadıklarını kamufle edebilmek için söylediklerinde olumlu , bilimli şeyler ararız ve buluruz da.
Hayata karşı, kendimize karşı, karşımızdakine karşı dürüst davranamayız nedense ama hep savunacak veya suçlayacak bir şey veya biri vardır. Güvesizlik baş göstermiştir. Yalan girmiştir. Yalnızlık vardır; çoğalmıştır. Yarının ne olacağı bilinir ama söylenemez. Kaçılır. Iztırap vardır; çoğalmıştır. İçler acımaktadır. Yara tedavi olmadığında nasıl büyüyorsa büyümektedir. Hepimizin kendimiz gibi olup bir başkasını yaralamadan ya da onun bizim gibi düşünmesi , hareket etmesi konusunda ısrar etmeden ya hayatı birlikte paylaşmalı ya da kendimize uygun bulduğumuz yolda yürümeliyiz.
Sizce?
Konuşamamanın paylaşamamanın verdiği rahatsızlık ilişkilere darbe vuruyor. Herkes içinden düşünüp sonucunda karşısındakini yargıladığında da hava hep olumsuz esiyor. Sorunların üzerine gidildiğinde sonuç olumsuz dahi olsa paylaşmanın verdiği bir huzur oluyor gibi geliyor bana. Aynı fikirde olmasalar dahi ayrı fikirleri taşıdıklarından emin oluyorlar o zaman hayatı paylaşıp paylaşmama konusunda daha gerçekçi kararlar alabiliyorlar.
Teknik olarak da iş yerlerinde çok faydalı olduğu savunulan plansız "brain storm" (beyin fırtınası) nasıl katkı sağlıyor, çözünürlük getiriyorsa ilişkilerde de konuşma için karşısındakinin düşünceleri doğrultusunda değil kendi düşüncelerimizi açık açık aktarma şansını elde etmeli ve kullanmalıyız. Beni anlamıyorsun demek için karşısındakinin ne demek istediğini anlamak ve dinlemek önemli. Ön yargılı davrandığımızda istemediğimiz bir insanı dinlemek için çaba sarfetmeyiz nasılsa şöyle demek istiyor diye yargılarız. Öte yanda hoşlandığımız biri ise onun özürlerini, yapamadıklarını kamufle edebilmek için söylediklerinde olumlu , bilimli şeyler ararız ve buluruz da.
Hayata karşı, kendimize karşı, karşımızdakine karşı dürüst davranamayız nedense ama hep savunacak veya suçlayacak bir şey veya biri vardır. Güvesizlik baş göstermiştir. Yalan girmiştir. Yalnızlık vardır; çoğalmıştır. Yarının ne olacağı bilinir ama söylenemez. Kaçılır. Iztırap vardır; çoğalmıştır. İçler acımaktadır. Yara tedavi olmadığında nasıl büyüyorsa büyümektedir. Hepimizin kendimiz gibi olup bir başkasını yaralamadan ya da onun bizim gibi düşünmesi , hareket etmesi konusunda ısrar etmeden ya hayatı birlikte paylaşmalı ya da kendimize uygun bulduğumuz yolda yürümeliyiz.
Sizce?
YORUMLAR