Kendimi kitaplara ve tutmuş olduğum ders notlarına kaptırmıştım.Neredeyse yemek yemeği bile unuttuğum bir anda, geçmişe doğru yaşanmışlıklarıma gittiğimi farkettim.Yıllar ne çabuk geçiyordu.Daha küçücük bir kızdım. Annem olmadan dışarı bile çıkmak istemeyen, henüz arkadaş kavramının bile ne olduğunu bilmeyen küçücük bir kız...

Okulda ilk günümdü. Üzerimde bana 2 beden büyük mavi bir önlük, annemin elemeği göz nuru kolalayıp ütülemiş olduğu dantel bir yaka, evde bile binbir zorlukla yedirilen yiyeceklerin bulunduğu bir beslenme çantası. İlk defa gördüğüm kalabalık bir insan topluluğu karşısında yapayanlız kalan bir ben... Neyseki adapte olmam çok uzun sürmemişti. Gülümseyerek hatırlıyorum şimdi bu yılları.

Yıllar yılları kovaladı.Artık üzerimde bana 2 beden büyük gelen mavi bir önlük olmasada, zaman zaman yine kendime 1-2 beden büyük sorumluluklar ve beklentilerimin olduğunu hissediyorum. Öğrencilerin tipik halleridir. Sınav zamanlarında isyan ederler. ''off! Şu sınavlar bitsede kurtulsak!...'' , '' Yazada birşey kalmadı canım sık dişini ha gayret:) '' Bunlar aslında yapmamız gereken, ancak yaparken cehennem azabı gibi gördüğümüz (minik) sorumluluklarımız. Ya sonrası..

Eğitim sistemine kulp bulmamalıyız aslında. Onlar bizi hayattaki sınavlarımıza hazırlıyorlar. Hemde daha insiyatifli biçimde. Kalırsak, dönem uzatırsak; kurtarma sınavları,tekrarları, çıkan ''af''ları var:) Okul döneminde olduğu gibi, hayattaki sınavlarımızdanda  anlımızın akıyla çıkabilirsek yırttık:DD

Derslerden kafayı sıyırmış bir öğrenci gözüyle...Sevgilerr:))