Kız çocuklarının bebekle oynama yaşlarındaydım daha okula gitmiyordum..O 
zamanlar buralarda saçlı ve gözleri açıp kapanan bebekler çok pahalıydı ve
babam bana çok istememe rağmen alamamıştı.Hani derler ya ,insan her 
istediği heyecanı yaşayamaz diye işte o zamanlar her istediğimin olmayacağı 
bilincine istemeden de olsa varmıştım..
 Almanya'daki halam,çok sevdiğim kuzenimin saçlı bebeğiyle oynarken 
gururumdan ,bende oynayım mı diyemeyen ve onlara bakan hüzünlü küçük mavi 
gözlerimi görmüş.Tam bir yaz sonra ,onun ki kadar heybetli olmasa da bana 
iki yandan saçları örülü,mavi gözlü güzel bir bebek getirdi ve ben gene
beklemenin mükafatını almıştım..daha sonraları , evimizin merdivenlerini 
çıkarken topukları ses çıkartan kırmızı rugan ayakkabılarımın, ateş pilili 
etekliğimin ve ilk kırmızı ojemin mahallemizdeki hem manifaturacı hem de 
cenaze levazamatçısı dükkandan özenle seçerken hissettiklerim gibi ısrar 
etmeden,tutturmadan,şımarıklık yapmadan çocuk olgunluğu ile
 beklemenin mükafatlarını aldığım gibi.. İki yandan saçları örülü,mavi gözlü 
bebeğim ilk geldiğinde öyle çok şaşırmıştım ki, annemin kızım oynasana 
telkinlerine rağmen, uzun süre koltuk örtülerini çıkarmadan araba kullananlar gibi bebeğimi kutusundan hiç çıkarmadan günlerce sadece seyrettim...

Biliyordum çok  istenen,çok beklenen şeylerin çabuk tüketilmemesi gerektiğini nedense..uzun  bir süre sonra çıkarıp oynamaya çalıştığımda da ,bebeğim eskir mi ,elbisesi  bozulur mu, yanımda ki başka bir arkadaşımın canı çeker mi ve çekerse 
vermezmiyim endişeleri içinde yaşarken buldum kendimi çocuk aklımda..
 ve hiç doya ,doya oynamadım bebeğimle..son birkaç sene öncesine kadar.. ilk 
günkü gibi saklamıştım bebeğimii (zaten ondan başka hiç saçlı bebeğim 
olmamıştı)..birde babamın iş için İstanbul'a gittiğinde sakladığım 
allı,pullu göz alıcı çarıklarım vardı bir türlü giymeye kıyamadığım..İlk 
kızım doğduğunda vermedim bebeğimi çünkü hep iki çocuk istemiştim ve ikinci 
çocuk doğup da bu da kız olursa ve bebekle oynama yaşları geldiğinde 
görsünler istedim annelerinin yegane bebeğini ..İkisi de 
bunu unutmayacak yaşa geldiğinde, çıkarıp özenle ilk günkü elbiseleri 
üzerinde ( gerçi seneler elbisesinin renginden biraz ödünç almış, kumaşı da 
biraz seyrekleşmişti ama olsundu ) kurdeleleri saçında ama hiç yaşlanmamış 
bebeğimi önlerine koydum büyük bir gururla hatta annemin evinde yaptım bu
işi ve hep bebekle orda oynamalarını bebeğin orda kalmasını arzu ettiğimi 
söyledim.. nedense, aynı atmosferde oynarlarsa benim yaşadığım
mutluluğu,heyecanı yaşayacaklarını zannettim..ama bu bebekten önce bir dolu 
ithal bebekleri olan ve hatta yatak odası,yemek odası(bu oyuncak için 3 saat 
gezip büyük kızımın istediği marka olanı aradığımı hatırlıyorum ) ve 
nerdeyse kocaman bir bebek evleri olan kızlarım umursamaz bir havayla peki  dediler..ben okulların tatil olduğu o yaz günü,çocukları bir hafta 
annemlerde bırakıp işime geri dönmüştüm.. takip eden hafta sonu anneme 
gidip kapıyı çaldığımda ,kızlarımı bir hafta görememenin özlemi içinde 
sarılacakken girer girmez kapının yanında yerde duran bebeğimi 
gördüm..gülümsemem dondu dudaklarımda..birden çocukluğum ağır bir trafik 
kazasına uğramış gibi hissettim..bebeğimi tanıyamadım..dudaklarına oje 
sürmüşler, elbiselerini keçeli kalemle boyamışlar hatta bebeği yıkıyoruz 
deyip bir kenara giysilerini atmışlar ,örüklerini açmışlar ,kırkmalarını özensizce 
makasla kısaltmışlar..annem, benim için bu kadar önemli olan ve çocukluk 
anılarımın belki de en önemlisini taşıyan bebeğim için söz geçirememiş 
kızlarıma..İşte orada yaşamımda ne kadar özenle koruduğum nesne yada kişiler 
varsa başkalarının hoyratça bunları tükettiğini hissettim..Bu olay , geriye 
dönüp hayatımı sorguladığım küçük pencerelerden birini daha açmıştı bana..Sabrın ve tutkunun en asilini taşırken ve bununla büyük gurur duyarken
,senelerce sahip olduğunuz değerlerinizi bir üfürükle yıkıyordu 
birileri......Ve bunları insan hayatında hiç kimse çocuk masumluğu ile
yapmıyordu...Daha siz onunla yaşamaya,oynamaya,büyümeye,çoğalmaya 
başlamadan.....
belki de çocuklarımıza bırakabileceğimiz en önemli miraslardan biri, 
kimsenin yıkamayacağı anılardan ve kazandırılan değerlerden oluşuyordur ki, 
yıllar sonra anılar hatırlandığında dudaklarda oluşan
 gülümsemenin ve gözbebeklerindeki ışıltının nedenini bilmenin keyfini 
yaşayabilsinler.:..
sevgiyle..