Hepimiz çevremizde bizi seven dostlarımız arkadaşlarımız var diyoruz.Bizler de onları çok sevdiğimizi söylüyoruz. Gerçekten biz dostlarımızın gerçekten dostu muyuz hiç düşündünüz mü?Dostumuz ağladığında onunla beraber uykusuz bir gece geçirdik mi yoksa ona geçer dostum deyip eve gidip rahat bir uyku mu uyuduk.o sevindiğinde onunla beraber havalara mı uçtuk yoksa, ona sahte bir gülümsemeyle; çok sevindim dostum deyip içimizden adamdaki şansa bak ya bir de bana bak mı dedik. İşte dostluklardaki sınırlar çok önemli.

Mevlana ve bir öğrencisi, dostluğun ve arkadaşlığın konu edildiği bir söyleşiden çıkmışlar, yolda birlikte yürüyorlardı. Biraz ileride yolun
kenarında, iki köpeğin koyun koyuna sokulmuşlar, birlikte uyumakta olduklarını gördüler. Öğrencisi, biraz önceki söyleşinin de etkisi altında
kalarak, bu görüntü karşısında çok duygulandı ve bu duygusunu Mevlana ile paylaşmak istedi:

"Efendim şu manzaraya bakın" dedi. "Ne denli yüce bir ders alınacak dostluk örneği, değil mi?"

Mevlana, öğrencisinin bu heyecanı karşısında hafifçe gülümsedi ve kişisel çıkarların nice dostlukları yakıp kül ettiğini anımsattıktan sonra ona, unutamayacağı bir ders verdi:
"Evlat, sen onların arasına bir kemik atıver de, bak o zaman gör dostluklarını" dedi.

"Bir dostluk, kişisel çıkar karşısında unutulmayacak denli sağlamsa, ancak o
durumda bir değer ifade eder ve ancak o zaman onun adına 'gerçek dostluk' denilir."