Anneler günü yine geldi çattı. Sevemiyorum bu günü kutlamayı… 15 senedir üstü kapalı biçimde, geçiştirerek kutlamalar yaptım. Ve hep 1 hafta öncesinde kutlayabildim bu günü. Yanımda annesiz bir çocuğun gözlerinin içine baka baka kendi annemin bu özel gününü nasıl olur da içtenlikle kutlayabilirdim. Buna bencillik değilde ne denirdi?

Önceleri bu denli aklım ermiyordu.  Ben bu sevinci paylaşırken, yanımda dünyaya geldiğinden bile mutsuzluk duyan birinin , neler hissedebileceğini düşünemiyordum. Annesizliğin ne demek oldugunu  nereden bilebilirdim ki… Yıllar geçipte kendimi onun yerine koymaya başladıkça.. ‘’ Allah’ım ne büyük ızdırap! Anacığını öpüp koklayamamak, hiçbir zaman başını göğsüne yaslayamamak, o nadide varlığı hissedememek.. Ne acı!’’ dedim ve daha neler neler…

Dört sene evveldi. Yeğenimle mutfakta oturmuş , sohbet ediyorduk. Konu bir şekilde ‘’anne’’ kavramına geldi. Kelimeler boğazında düğümlenircesine anlatmaya başladı hislerini… 

‘’Biliyor musun?  Yıllardır her anneler gününde ben kahroluyorum. Beş yaşındayken annesiz kaldım. O günden beri hep en yakın gördüğüm anneannemi, babaannemi  ve hatta aramızda altı yaş olmasına rağmen yeri geldi seni bile annem gibi görmeye çalıştım. Üzüldüğümde yanımda annem olsaydı belki daha çabuk toparlanırdım, böyle mutsuz bir insan olmayabilirdim . Hiçbir sevgi bana yetmedi. Annesizliğin boşluğunu hiç kimse dolduramadı. Ne sevgili, ne arkadaş, ne de akraba… Hiç kimse teyzeee! Hiç kimse anneciğimin  yerini dolduramadı… Arkadaşlarıma gittiğimde annelerinin etrafında pervane oluşu, en yersiz şımarıklıklarına bile tebessüm etmeleri, başları dara düştüğünde dert ortaklarının hazırda bir anne oluşu! Ama nereden anlayacaksın ki… Sen bir gün olsun annesiz kalmadın ki.  Benim neden agresif olduğumu sorgulayıp duruyorsun. Annesizlik çok zor teyzeee çok zorrrr!’’

Bu konuşma esnasında yüreğim öyle çok yanmıştıki. Ne anneydim ne de öksüz bir insan. Neler demeli de durumu toparlamalıydım. Ne yapabilirdim acaba acısını bir nebze olsun hafifletebilmek için… Hayatım boyunca yaptığım en zor konuşmaydı.

Bu seferde annem aklıma geldi. Biri annesiz kalmış bir çocuktu diğeri ise evladını kaybetmiş bir ana. Ne kadar zor bir durum yarabbim.  Yıllar geçiyor ama acılar hafiflemiyor işte. Hafifledi diyerek teselli bulunmaya çalışılıyor.

 Bu günü kutlayanlara istinaden bir o kadar kahrolan, acısı deşilen çocuklar  ve analar var. Rabbim kayıpları olanlara sabır versin.  Ve yinede tüm annelerin:

ANNELER GÜNÜ KUTLU OLSUN!