Sen ve Ben
19 Temmuz 2011, 01.10 A- A+
ya son ya başlangıç
önümde verilmesi gereken kararlar, cesaretim kalmadı yaşamaya. mutlu olmaya çalışırken karşıma çıkan cevaplar, ümitlerimi kıran teker teker. sevgime baskın çıkan, yine acı veren düşünceler... istemek yetmiyormuş işte.
başlamak bitirmenin yarısı, bitirmek ise ölüme yaklaştıran bir adım.
kelimeler içine sakladığım aşkım, kelimelerimin verdiği acı içinde. sadece sevmek yetmiyorsa ne gerek var bu ilişkiye?
dönüp dolaşıp geldiğim yol, çıkmak için dolaştığım onca sokak fark yaratmıyor. sonum yine kendi yarattığım sevdanın pençesinde.
ölüm kalım savaşım bu benim; ya son diyeceğim artık ya da daha yeni başladık. yok işte ikisine de cesaretim, ya ölüm ya ölüm!
ayrıcalıklı ruhlar ayrı bedenler içinde, artık sığamıyorum yaşadığım bu şehre. konuşurken kanayan dudaklarım, kelimelerin keskinliğinden paramparça. hayat dediğin her gün yeni bir dersse, acıda öğrenmenin sınırı yok. alışkınım artık acı çekmeye desem de; her yeni gün, her yeni başlangıç yeni bir acı gönlüme.
mutlu görünen yaşamlar içinde, gözükenden ayrı görmeyi öğrenmeli insan, ben daha öğrenememişim anlaşılan. meğer ne kadar eziyetmiş, meğer ne kadar mutsuz edebilenmiş taşıdığım can.
bir ben bir sevdiğim... daracık koridorlarda, peşimize takılan bir çift ayak sesi. gölgesinden kaçabilir mi yaşayan, onu değiştirebilir mi? son ya ben, ya sevda.
biz olmaya alışmalı insan, ya iki el bir olmalı ya da sevdiğini cebine koyup iki elle kendine sarılmalı.
ama yaratılmış bir "ben" nasıl kaybedilir, nasıl değiştirilir?..
bir cevap bulmaya el vermiyor gözlerim. sayfalarca yazsam da olmayacak. ulaşamayacağım, ne sona ne de sana.
ne "sen"siz, ne ben siz. ama "biz"e yer yok hayatımda.
önümde verilmesi gereken kararlar, cesaretim kalmadı yaşamaya. mutlu olmaya çalışırken karşıma çıkan cevaplar, ümitlerimi kıran teker teker. sevgime baskın çıkan, yine acı veren düşünceler... istemek yetmiyormuş işte.
başlamak bitirmenin yarısı, bitirmek ise ölüme yaklaştıran bir adım.
kelimeler içine sakladığım aşkım, kelimelerimin verdiği acı içinde. sadece sevmek yetmiyorsa ne gerek var bu ilişkiye?
dönüp dolaşıp geldiğim yol, çıkmak için dolaştığım onca sokak fark yaratmıyor. sonum yine kendi yarattığım sevdanın pençesinde.
ölüm kalım savaşım bu benim; ya son diyeceğim artık ya da daha yeni başladık. yok işte ikisine de cesaretim, ya ölüm ya ölüm!
ayrıcalıklı ruhlar ayrı bedenler içinde, artık sığamıyorum yaşadığım bu şehre. konuşurken kanayan dudaklarım, kelimelerin keskinliğinden paramparça. hayat dediğin her gün yeni bir dersse, acıda öğrenmenin sınırı yok. alışkınım artık acı çekmeye desem de; her yeni gün, her yeni başlangıç yeni bir acı gönlüme.
mutlu görünen yaşamlar içinde, gözükenden ayrı görmeyi öğrenmeli insan, ben daha öğrenememişim anlaşılan. meğer ne kadar eziyetmiş, meğer ne kadar mutsuz edebilenmiş taşıdığım can.
bir ben bir sevdiğim... daracık koridorlarda, peşimize takılan bir çift ayak sesi. gölgesinden kaçabilir mi yaşayan, onu değiştirebilir mi? son ya ben, ya sevda.
biz olmaya alışmalı insan, ya iki el bir olmalı ya da sevdiğini cebine koyup iki elle kendine sarılmalı.
ama yaratılmış bir "ben" nasıl kaybedilir, nasıl değiştirilir?..
bir cevap bulmaya el vermiyor gözlerim. sayfalarca yazsam da olmayacak. ulaşamayacağım, ne sona ne de sana.
ne "sen"siz, ne ben siz. ama "biz"e yer yok hayatımda.
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış :( Yazık ama blog sahibi senin yorumunu bekliyor olabilir