Seni Seviyorum…

Böyle başlamak istedim sensizliğe ilk mektubuma. Bizim birbirimize en çok söylediğimiz cümleyle. Duymayı çok özleyeceğim, yokluğunu çok hissedeceğim iki kelime. Bir daha duyarmıyım bilmem.

Öyle çok sevdim öyle çok inandım ki sana. Nasıl dolacak yerin, nasıl kurtulurum sensizliğin ızdırabından.

Sahi sen napıcaksın? Benim gibi misin sende acıyor mu yüreğin, sızlıyor mu her atışında? Ben engel olamıyorum yüreğimin sancısına. Oda isyan ediyor sensizliğe, atmaktan sıkılmış gibi,  O yoksa benim ne işim var der gibi…

Söyle ne yapayım ben şimdi bütün organlarım bile sensizliğe isyan ederken ben nasıl katlanayım. Kim yardım edecek bana, nasıl devam edeceğim söyle ne olur, biliyorsan söyle.

Öyle çok doldurmuşum ki seninle dünyamı. Yokluğunda daha iyi anlıyorum hayatın boşluğunu. Eskidende her şey bu kadar anlamsız mıydı? Renksiz miydi? Siyah beyaz eski bir film gibi. Meğer senmişsin hayatımın anlamı ve bütün renkleri. Yoksunya hiç bişey kalmadı işte, hepsi kayboldu seninle…

Sen bile farkında değilsindir beklide bu kadar önemli olduğunun. Nereden bileceksin ki. Ben bile yokluğunda anlıyorum.

Çetin ve çok zorlu bir kış mevsimi gibi, beni bekliyor hayat. Yalnızım artık tek başınayım. Sensiz ve güçsüz…

Kim bilir ne zaman toparlanırım ne zaman kalkarım yeniden ayağa. Ama geçecek biliyorum geçecek. Hangi yara sonsuza kadar ilk günkü acısıyla kalıyor ki. Kabuk bağlayacak yaralarım, acısı hafifleyecek. Ve ben alışacağım sensizliğe. Ömrüm sensiz geçip gidecek. Artık sen yoksun sensizlik var hayatımda…

Yolun sonu;

Sıra iyi dileklere mi geldi şimdi; Peki,

Her şey gönlünce olsun, hep mutlu ol, sevdiklerinle beraber yüzün hep gülsün.                                                                     

                                                                                  HOŞÇAKAL SEVGİLİM