Sözler Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım... Karşıma bazen gerçek yüzler , bazen sahteler çıktı ama olsun ben sadece hislerimle yaşadım..Adım gibi.. ama ahlarım da oldu .canımı yakanı allaha sikayet ettim hep.onların ettıklerini biçmesini de canı gönuldeen diledim.cünkü onlar gibi degıldim ben.Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim ya da birini severken karşılığını beklemedim... Dostluğuma değer biçmedim , sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim... Sevdiysem sonuna kadar gittim,bitirdiysem öldürse de hasreti geriye hiç insan kaybetmedim... Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar... ; dönmedim... Bazen çok kırıldım , belki de kırdım... Ama hata insana mahsustur dedim..Affettim , af diledim.. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.Belki de içten içe sinsice güldüler... Ama asıl unuttukları şuydu... Ben aldanmadım... Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar... Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için... Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için... Oysa ben

unutma kii KAF DAĞI KADAR YÜKSEKTE OLSANDA KEFENE SIĞACAK KADAR KÜÇÜKSÜN UNUTMA: HERŞEYİN HESABI VAR ÜZDÜĞÜN KADAR ÜZÜLÜRSÜN..! İNŞŞŞŞŞŞ