21 yaşındayım (22 Ekimde dolacak ekime kadar kral'ını tanımam). 21 yaşın fazlasıyla ağırlığı var üzerimde hele şu son 1 hafta epey zorluydu benim için. "Bu yaşta ne ağırlığı?" der gibisiniz, duyuyorum. Elbet yaşadığım iyi kötü herşey ama daha derin'i başkalarının yaşadığı şeyler.

      Evet, başkalarının ağırlığı da üzerine yük olmuş bir kimseyim. Birilerinin kahkası gelip yerleşti kulaklarıma, birilerinin çığlıkları, birilerinin yalan dolu haykırışları, birilerinin kaçışları, birilerinin güçlü duruşları.. Tabi ki hiçbirini ben davet etmedim Dünyama ama geldiler, izin almadan, kapı çalmadan, psikolojime ve tecrübelerime yerleştiler. Yakınmıyorum, kızmıyorumda buyum işte, ondan bundan dert kapar 'Güzin abla' moduna giriveririm. He, birde bu davetsiz, misafir duyguları harmanlayıp kaleme dökme özelliğim vardır. Engin bir deniz gibi çağlar içimde misafirlerim. Birden bilmiş, birden yaşamış, bilir kişi kesilirim. Ne biliyorsam? Ne yaşadıysam, kendimden habersiz? ve sonra aklıma gelir; davetsiz misfirlerimin lutüfları. Hmm, bak sen! Meğer eli boş gelmemiş hiç bir 'yaşanmışlığa şahitlik'. Ama işte gel gör ki küçüğüm daha, bazan fazlaca yüreğimi zorlar bu dert bulutları. Canım hiçbir şey istemez mesela, ne aşk, ne sevgi, ne risk. Öylece çekilir kabuğuma kalıveririm. Ya da kaçarım..

Ne yaşadın ki sen ey kız çoçuğu kaçarsın Aşktan?

Aşk sana ne eyledi ki düşmansın ona?

Yazdıklarımın son satırında noktayı koyar ve yazıyı okumadan kapatırım sayfayı. Aradan bir kaç gün geçer, kafam boşken tekrar okurum. Şaşırım bazan, "bunlar nerden geldi kalemimin ucuna?" diye. Ah tabi misafirler :) İçimde ki o coşkun deniz kıpırdanır. "Yaşa bizi" diye çıldırır oradakiler. Ben, eğer içimi engin bir denize çeviriyorsam, öyleyse, koşulsuz şartsız o engin denizin kızıyım. Duyguların deniz kızıyım vesselam. Belki bir gün sizin sularınızdada gezerim, belki de sizin güneşinizden de doyarım. Kim bilir belki bir yazar olarak bir gün karşınızada çıkarım.