Bir yorgunluk aldı başını gidiyor.Tükenmişliğin verdiği tembellik hayattan yeterince zevk alamama, uzun süren depresif haller dört bir yanımızı sarıyor.Sırtımızda koca bir yükle yaşamaya çalışıyoruz. Samimiyetin nadir bulundugu bulunsada birgün kötüye kullanılabileceği bir ortamda yaşıyoruz.Arkdaşlar kadar karı kocalarda birbirine düşman.Çok ileriye gitmeye gerek yok.En yakınlarımız değilmidir, bize kızdıklarında zaaflarımıza zayıflıklarımıza parmak atan ?

Bir yastığa senelerce baş koymak bile yetmiyor insanların sessiz kalmasına,seni ne pahasına olsun korumasına.Hayat arkadaşlıkları bile çığrından çıkmış durumda. İnsanların çıkarları sözkonusu oldugunda en yakınındakinin bile yakabilecek kadar alçak olabliyor.İnsan kendi hayatı, malı ,itibarı tehlikeye girdiği an herşeyi ve herkesi yakabiliyor.Durum böyle olunca, insanlar yanlız yaşamaya başlıyor.Kederlerini ,dertlerini,sırtında taşıdıgı bir bohçaya saklamak zorunda kalıyor.Paylaşmamak tüketiyor insanı.

Paylaşsan ne olur ki ? Paylaştıgın şeyler sana bir süre rahatlık verirken zamanla daha büyük kederler sebeb oluyor.En yakınınların seni sırtından vurmak için zaman kolluyor.Mutlu şeyleri paylaşmaya korkar olmadık mı ? Başımıza iyi bir şey geldiğinde en yakınlarımızdan bile saklar hale gelmedik mi ? Nazardan korkmadık mı ?

Onu sakla bunu sakla öyle hisssettiğinde söyleme ,şunu gizle , açık olma , açık verme ,aptal olma, samimi olma.

Bu neyin savaşı." ÇOK AMA ÇOK YORULMADIK MI ? "

                   ALINTIDIR