Her  yaz tatilinde  yaylaya giderdik..Aynı zamanda köyümüz ama yazlık olarak kullanıyorduk.. Büyük   bir ırmağın geçtiği;  şelalesiyle,  keşfedilmemiş  doğa  harikasını bünyesinde barındıran  17 haneli güzel   köyüm..Evimizin şelaleye en  yakın   ve  köyün son evi olması  (yolun bittiği yer)  orman  başlangıcını belirliyordu.

    Nazlandım mı ? kızdım mı?  hatırlamıyorum..Fakat babama küsüp    evden uzaklaşmıştım.Ormanda dolaşıp; akşam  üstü  şelaleye  geldim.. Yüzlerce  yıllık çınar ağaçlarının arasında huzur  veren sesiyle şelaleyi izlemek buğün bile uykumu getirir..Gövdesindeki boşluğun , küçük bir odayı andırdığı  yapısıyla  büyük çınar ağacı halen doğaya güzellik katmakta ..O gün için ise  benim uykuma ev   sahipliği  yapmıştı..Gövdesi içine  girdiğim çınar ağacının  düz bir bölümüne elimdeki küçük  çakı ile '' Babam beni sevmiyor''  yazdıktan sonra uyumuştum..

    Hava kararmış haldeyken insanların sesiyle  uyanmıştım.. benim adım farklı farklı  insanların ağzından uzun uzun zikrediliyordu..Beni arıyorlardı.Aralarında  babamın sesini ayırt etmiş ve nazlanmaya  devam etme kararı almıştım .. ama hava zifiri karanlık olduğu içinde tırsıyordum..Çıktım  çınarın gövdesinden ve   5 dakika sonrada  kendimi buldurmuştum:)  Umudunu  yitirmeye başlamışken bana kavuşan  babamın sevinçten beni nasıl bağrına bastığını  unutamam..

  Yıllar geçti.. 13  yıl önce babamı kaybettikten sonra ilkkez geçen yıl  gittim köyüme..Şelalede yüzdüm, annem ise  gısır, çay yaparak   eşlik etti   bana ..Bir ara  çınar ağacına  takıldı  gözlerim..yıllar  öncesi geldi aklıma.. elimdeki çay bardağını bırakmadan kalktım ve o çınar ağacının gövdesine  doğru hareketlendim.. biraz tereddütten  sonra girdim  gövdesinden içeri..

  Yıllar önce  yazdığım kendi el yazımı gördüm..Yazı okunuyordu, heyecanlandım ama ürpermiştim.Dikkat kesildim, iyice baktım ,inceledim.. yılların etkisiyle kabartma yazı  gibi olmuş  ama  ''baban  eni sev iyor'' yazıyordu.  Yıllar önce  yazdığım  '' babam  beni  sevmiyor ''  yazısı deforme olmuş, kalan  ve okunan yazı '' baban eni sev iyor''  şeklini almıştı..ben  mesajımı  aldım o gün..

  Annemin yanına döndükten sonra;  annemden, babamdan  esirgediğim  sözü;  anneme cümle içerisinde söyleyebildim ancak..''seni seviyorum be anne; çay güzel olmuş''    Bu cümleyi sarfettikten sonraki günlerde annemin  sürekli '' çay  yapim mi?  içelim mi oğlum ?''  sözlerini düşündükçe,  sevgi sözcüklerine   ne kadar aç bıraktığımı  anladım .

  Sağlığında kıymet bilsekte , bunu ne kadar gösterebiliyoruz ki..?

  Sadece kıymet bilmekte yetmiyor .. bu kıymeti, sevgiyi gösterebilmek;   anne babalarımıza bu dünyada verebileceğimiz  en büyük ödüldür..

  Paylaşımın için teşekkür ederim.. bende  paylaşmak istedim.. siz  yorum kabul edin  lütfen..

  Keşkelerin  olmadığı huzurlu bir yaşam  diliyorum..

yazdıklarınız çok güzel olmuş yüreklerinize sağlık ..Allah başka acı göstermesinn ( Amin)bir sene arayla anne ve babamı kaybettim...

şunu diyebilirimki insan kayıpların başına gelmiyeceğini düşündüğü için midir ne!! mahrum bırakır sevgi sözcüklerinden..aslında çok seviyosundur ama ifade etmek ..

bence halk olarak bi şeyleri ifade edebilme özelliğimiz yok ...ya da kavga etmenin bi ifade şeklli olduğuna  inanmışız :)  sesi daha çok çıkan haklıdır gibi saçma sapan şeyler...

empati kurabilmek gerekir bana kalırsa  kendini onun yerine koyabilmek.. bana yapılsa ben nası hissederim diyebilmek...

ve  bundan sonraki yaşamlarımızın da  geriye dönüşü yok çünkü!!! aynı keşkelerin bundan sonra söylenmemesi için SENİ ÇOK SEVİYORUM!! Benim için çok değerlisin  DİYEBİLMEK.. imkansız deil ya :))

hayatlarımızda keşkeler olmaması dileğiyle...  

...keskeleri gidermek bizim elimizde olan birsey... ama insan ogluyuz ve bunu bildigimiz  halde, sonradan pisman oldugumuz seyler herzaman olacaktir diye düsünüyorum... önemli olan birkere belkide iki kere yaptigimiz pismanligi tekrar yapmamak - tabiki firsat gecerse elimize...

beymenim; aglattin beni canimin ici, sen yazma böyle ... dayanamiyorum...