Yıllar önce bu gündü. Her sabah olduğu gibi annemin zoruyla, kahvaltımı yapıp (yapmış gözüküp) okulun yolunu tutmuştum.

Parmakla gösterilen, çalışkan bir öğrenci değildim. Hatta babama kalsa, ‘’ Bu gidişle bizim kız, liseyi bile zor bitirir.’’ derdi. Çalışkan olmasam da, arkadaşlarıyla iyi geçinen, öğretmenleri tarafından sevilen bir öğrenciydim.

İlk dersimiz matematikti. Gerçeği söylemek gerekirse, oldum olası bu sıkıcı dersi hiç sevemedim. Bitmek bilmeyen tam 2 saat… Neyse ki zil çaldı.  Teneffüste her zamanki meşhur yiyeceğimizin kuyruğuna girdik. Ne mi o yiyecek? Tabii ki gevrek- ayran. Bilirsiniz İzmirliler asla simit demezler. Hem ucuz hem de doyurucu. Anlayacağınız tam da öğrenciler için biçilmiş kaftan.

Kantinde tüm arkadaşlar oturmuş gevreklerimizi kemirip, muhabbet ederken, benim aklımda ise bin bir türlü muzurluk vardı. Müdürün kararı ile, kantinci amcanın alması yasaklanan leblebi tozlarını, akıllılık edip mahalle bakkalından almıştım. Hemen sınıfa koşup çantamda bulunan leblebi tozlarını kapıp geldim kantine. Ayranların içinden çıkardığımız pipetlerle leblebi tozlarını çekip etrafa püskürtmek en büyük eğlencemizdi. Ha tabi bunu yaparken bir kaç boğulma tehlikesi yaşanmıyor da değildi. J Çocukluk işte…

Yarım saatlik teneffüsün ardından sınıfa gelmiştik. Sınıf başkanımız yüzündeki en mutlu gülümsemeyle, ‘’ arkadaşlar öğretmenimiz yokmuş, dersimiz boş’’ demesiyle tüm sınıf bir anda bayram havasına büründü. Sınıfın sessizliği, her kafadan bir ses çıkmasıyla yoğun bir uğultuya dönüşüvermişti.

Durduk yere içimde bir sıkıntı oluşmuştu. Anlam veremiyordum bu ruh halime. Başımı kollarımın içine kapayıp sıraya yaslanmıştım. O neşeli ben gidivermişti. Biri dokunsa, içimdeki tüm sıkıntıyı gözyaşlarımla akıtacak haldeydim. Oysaki buna neden olabilecek hiç bir şey yoktu.

Boş dersin 1 saatini geride bırakmıştık. Katlanmak zorunda olduğum 1 saat daha vardı. Ama içimdeki bu anlamsız sıkıntı gitgide artıyordu. Sınıfın kapısı açıldı. Bir öğrenci, sınıf başkanımızı müdürün odasına çağırdı. Giderken tam bir öğretmen edasıyla ‘’ ben size biraz daha sessiz oynayın demiştim dimi, şimdi kesin sizin yüzünüzden bana kızacak’’ deyip sınıftan çıkmıştı. Yaklaşık beş dakika sonra, sınıfa geri döndü. Gözleri tuhaf bir telaşla beni arıyordu. Hissediyordum, bir şey olmuştu.

Gözlerini tamamen bana dikip; ‘’ Ecem, eşyalarını topla müdürün odasına gideceksin.’’dedi. Sınıfta tuhaf bir sessizlik oluşmuştu. Tek kelime edemedim. Herkes ne olduğunu sorgular fısıldaşmalarla bana bakıyordu. Göz pınarlarımda birikmeye başlayan yaşlarla, hızlıca çantamı toparlayıp, sınıftan çıktım. Koşar adımlarla kolidorun sonunda bulunan müdürün odasına gelmiştim. Kapıyı çalıp içeri girdiğimdeyse annem ve müdür bana bakıyorlardı. Annemin gözlerinde korku, endişe ve telaş vardı.

Annem tedirgin bir ses tonuyla ‘’ her şeyini aldın mı kızım? Hemen eve gidiyoruz.’’ Dedi. Korkudan sadece, evet anlamında başımı sallayabilmiştim.

Annem elimden sımsıkı tutmuştu. Sürüklercesine hızlı adımlara eve doğru gidiyorduk. ‘’ anne ne oldu?’’ diyebildim sadece. ‘’ ablan…’’ dedi ve yutkundu. Gerisini getiremiyordu. Bir anda gözyaşları yanaklarından süzülmeye başladı. ‘’ anne ablam ne? Ablama ne oldu? Nerede?’’ diye ardı arkası kesilmeyen sorular sormaya başlamıştım. Tam da o esnada yolda babamla karşılaştık. Arabanın içinde ablamın kızı vardı. O daha çok küçüktü. Arka koltukta oyuncaklarıyla oynuyordu. Annemle beraber hemen arabaya bindik. Cevapsız kalan sorularımı babama yöneltmiştim. ‘’Ablama mı gidiyoruz baba? Ne oldu? ‘’ üzüntüsünü ve korkusunu saklamaya çalışan bir ses tonuyla, ‘’ ablan bir kaza geçirmiş kızım yanına gidiyoruz’’ dedi. İşte o an… Annem bir taraftan, babam bir taraftan dakikalardır tuttuğu gözyaşlarını bırakıverdiler. Yeğenimle ben birbirimize sarılıp hem ağlıyor hem de olanlara bir anlam vermeye çalışıyordum. Trafikte dörtlüleri yakmış son sürat yola devam ediyordu babam. Bir meydana geldik. Müstakil bir evin bahçesinin önünde, kalabalık bir insan topluluğu duruyordu. Babam arabayı durdurdu. Sokağın karşısından tanıdık bir sima geliyordu. Ağabeyimdi. Arabadan indiğimizde ablamın kayınvalidesi gelip aldı yeğenimi. Bahçe kapısının önünde ağlayan biri vardı. Yaklaştık. Eniştemdi o da.

Neler oluyordu? Herkes buradaydı. Ama bir tek ablam yoktu. Bu evde neyin nesiydi? Burası neresiydi? Ablam neredeydi?

Bir anda feryatlar figanlar koptu. Konuşmaları duyuyor ama inanmak istemiyordum. Yaklaşık 10 metre ilerisi otobüs durağıymış. Ablam o durakta eve gelmek için otobüs bekliyormuş. Kulaklarım sonrasını dinleyemedi. Küçücük bedenime ağır gelen ayaklarımla, durağa doğru ilerledim. Ablamın beklediği yere gelmiştim. Yerde kan vardı… O an buz kesti bedenimi. Bu soğukluk neydi?

Bahçe kapısına koştum. Etten bir barikat kuruluydu sanki. İçeri girmeme izin vermiyorlardı. Tüm gücümle itekliyordum insanları. Kapının boşluğundan görebildiğim tek şey, yerde yatan ablamın cansız bedeninin üzerine örttükleri battaniyeydi…

Seninle o gün tanıştım ‘’ölüm’’. Seni hiç sevmedim. Sana hep lanetler yağdırdım. Soğukluğunu hiç unutmadım. Her gün bir yenisini kattın adına. Seni daha iyi tanımam için ne gerekiyorsa yaptın. Ama keşke! 

KEŞKE SENİ HİÇ TANIMASAYDIM!...