Çocukluğumdan beri hayvanları çok severim. Şimdiye kadar birçok hayvan besledim. Onlara sıcak bir yuva sunabilmek, sokaklarda eziyet görmelerini bir nebzede olsa engelleyebilmek beni mutlu ediyor. Beklentisiz sevgiyle onlar sayesinde tanıştım. Zaman zaman hor görülen, insanların şiddetine maruz kalan, itilip kakılan o hayvanlar bana öyle tarifsiz duygular tattırdılar ki…

3 sene evvel köpeğimi, bir başka köpeğin saldırması sonucu kaybettim. Benim için çok sancılı dönemlerdi. Bir daha buna benzer acılar yaşamamak için hayvanları hep uzaktan sevdim. Evimi, kalbimi açmaya korkuyordum. Birkaç ay öncesine kadar…

Cesaretimi tekrar toplayıp petshopa gitmek yerine, barınaklardan ya da evsiz kalan hayvanlardan edinmek istedim. Onların sevgiye aç oldukları kadar benimde onların sevgisine ihtiyacım vardı. Ancak bu seçimim, petshopa girip gözüme kestirdiğimi almaya benzemediği için daha detaylı düşünerek karar vermemi gerektiriyordu. Aile bireyleri için sorun yaratmamalı, evde bakımı mümkün olmalı vs… Dün internette köpeklerini sahiplendirilmek üzere verilmiş ilanlara bakarken gözüme bir kaçını kestirip, sahipleriyle iletişime geçtim. Vermek isteme nedenleri öyle acıydı ki…

-‘’ Aldığımda ufacıktı. 5-6 ayda kocaman oldu evim küçük ve bakamıyoruz.’’

-‘’ Bizim oğlan istedi. Bizde kıramadık aldık. Aşısıydı, mamasıydı derken masrafıyla baş edemez olduk.’’

-‘’ Valla doğruları konuşmak gerekirse, gençken sorun yoktu ama şimdi yaşlandı. Bazen tuvaletini tutamıyor. Geçenlerde patilerini yıkayalım derken pek huysuz yerinde durmadı. Yanlışlıkla yere düşürdüm. Topal kaldı.’’

-‘’ Eşim istemediği halde zorla ikna ettim ve aldık. Artık söz geçiremiyorum. Şimdi istemiyorum diye tutturdu. Napalım mecbur vereceğim.’’

Bir solukta geçen bu diyaloglar hayvanlara ‘’ hayvan’’ demekte çektiğim güçlüğün nedenini yansıtır nitelikte.  Bu nasıl bir vicdan? Nasıl bir sorumsuzluk? Keşke o canlılarında dili olsa.  Sahiplerinin kaç defa mamasını vermeyi unuttuğu, evde yalnız bırakılıp sosyalleşemediklerini anlatsalar. Dışarı çıkartılmadığı için tuvaletini kaçırdıklarını, yediği mamanın günü geçmiş olduğu için tüm gün bir köşede sancılar içinde ağladıklarını, hastalanmış olabileceklerini, iri cüsseye sahip olsa bile düzenli gezdirilmeyle her yere sığabilip sorun yaratmayacaklarını, vermeyi düşündüğünüz halde sizi kocaman yüreklerinin başköşesine oturttuklarını anlatabilseler. Ya da sizin kemiklerinizi tuz buz edebilecek güce sahip oldukları halde, siz onların canını acıtsanız bile size zarar vermeyeceklerini…

Lütfen bu canlıları sahiplenmek istiyorsak, yaşatabileceği zorlukları göze alalım. Tüm ayrıntıları gözden geçirip en sağlıklı kararı verelim.